Mε αγάπη για το Αγράμπελο…

Mε αγάπη για το Αγράμπελο…
Γράφει ο: Μπάμπης Τσελεπής*
Με αφορμή την έκδοση εφημερίδας από το σύλλογο σας, επιθυμώ με τούτες τις σκέψεις που σας απευθύνω, να χαιρετίσω για ακόμη μια φορά την αξιέπαινη αυτή πρωτοβουλία σας και να ευχηθώ δύναμη και αισιοδοξία σε κάθε συλλογική προσπάθεια σας, πνευματικού και κοινωνικού περιεχομένου.
Θύμησες και συναισθήματα
Τελευταία φορά που κατέβηκα στον Πρόδρομο –γενέτειρα μου πατρίδα-περιπλανήθηκα στα πάτρια μου εδάφη, όπως συνηθίζω άλλωστε από το πηγάδι στο "Λισούτ", "Λεσούτ" η "Λεσούτι" μέχρι το Πουρναράκι και ένα μεσημεράκι απόλαυσα κουβεντούλα από καρδιάς και καφεδάκι στη φιλόξενη κυψέλη των Αγράμπελων,στου Ράκια (Αποστόλου Θεόδωρος) το καφενείο, όπως άλλη φορά συνέβαινε το ίδιο στο καφενείο του φίλου Ντίνου Μπαμπάνη (Άλλη κυψέλη κι αυτή). Τόπος γνώριμος για μένα, δικός μου, λες και ήταν ιδιοκτησία μου. Θύμησες και συναισθήματα με κυρίευσαν τότε συνυφασμένα με συμπαθή και αγαπημένα πρόσωπα συμμαθητών και οικογενειακών φίλων από το Αγράμπελο με τους οποίους με συνέδεαν κοινά βιώματα αγωνίες και προσδοκίες.
Σαν οπτασία περνούσε μπροστά μου το ανθρώπινο μελισσολόι των Αγραμπελιωτών (ανδρών, γυναικών, παιδιών) που κατέφταναν στο πηγαδάκι στο "Λεσούτ" με τα ισχνά γαϊδουράκια φορτωμένα βαρέλες και γκιούμια για την προμήθεια του ζωοποιού εκείνου και ζωογόνου αναβρύσματος της γης εκεί στον Αη-Ταξιάρχη στα χωράφια η ακόμη καλύτερα στις πεζούλες των οικογενειών Τσελεπή, που μας κράτησε στη ζωή σε "δίσεκτα χρόνια", τότε που το ψωμάκι ήταν λιγοστό και η ανέχεια περίσσευε.
Αχ! και να γύριζαν να έρχονταν πίσω τα χρόνια
Εκεί πάνω στα γηπεδάκια στη «Μυγδαλιά», στον «Ασφακερό», στις «Γρούσπες», Έξω απ’ το νεκροταφείο του Αγράμπελου ή πολλές φορές λίγο έξω απ’ το Αγράμπελο, εκει μέσα στο βελανιδοδάσος όπου τελοσπάντων υπήρχε ίσιος τόπος στρωμένος με αγριολούλουδα την Άνοιξη επαναβίωσα ανεπανάληπτες στιγμές της παιδικής μου αθωότητας αφού ηρθαν μνήμες από τις ομηρικές ποδοσφαιρικές μάχες ανάμεσα στα Προδρομάκια και Αγραμπελιωτάκια με τα γρατζουνισμένα γόνατα,τα σφιχτά κορμιά, τα σπινθηροβόλα μάτια, τη λαχτάρα της νίκης και της άρρητης ικανοποίησης "επινίκια". "Αχ και να γύριζαν να έρχονταν πίσω τα χρόνια που έζησα στ’Αγράμπελα τότε…" Είχα την αίσθηση πως στ’ αυτιά μου έφτανε ο απόηχος από τις φωνές και τα ξεφωνητά των "ποδοσφαιριστών" του Αγράμπελου παιδιά του Φέρρα, Μπαμπάνη, Τσέλιου, Νταγιάννη, του Καμπέρη, του Πλιάκου, του Τάκου, του Βέλιου κ.λ.π. Και απ’ την άλλη του Προδρόμου, παιδιά του Ζανιά, του Λαινά, του Καρανίκα, του Παπαγιάννη, του Νικολέ, του Τσελεπή, του Παπούλια κ.α. που ανηφόριζαν ομαδικά τα στολισμένα με αγριολούλουδα μονοπάτια και σύρματα (αυτές τις ωραίες διαδρομές που και σήμερα μπορεί κανείς να χαρεί) για να φτάσουν στο εκάστοτε γήπεδο όπου "οι παράγοντες" είχαν κανονίσει να διεξαχθεί "το ματς" η "σύγκρουση".
Τα αδέλφια μας, οι Αγραμπελιώτες
Αλλά ακόμη και ο απόηχος από τις ατελείωτες συζητήσεις κοινωνικού, πολιτικού, ηθικού περιεχομένου που έκανε ο πατέρας μου Ανδρέας Τσελεπης και ο Λάκιας (Θεόδωρος) Σταματάκης με τους Αγραμπελιώτες, όταν τελείωναν το χτίσιμο των τοίχων του κεντρικού δρόμου του χωριού. Εγώ μικρός τότε θαύμαζα πως όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι με τις μηδαμινές η ανύπαρκτες γραμματικές γνώσεις είχαν τόσο σπουδαία θεώρηση του κόσμου. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που, οι Αγραμπελιώτες, άνθρωποι σεμνοί, ειλικρινείς και πάνω απ’όλα αποφασιστικοί και φιλόπονοι, "προοδευτικοί" σε όλα τα επίπεδα, είχαν και διατηρούν μια σπάνια σχέση αδελφοσύνης και αλληλεγγύης μεταξύ τους. Κατόρθωσαν να μορφώσουν τα παιδιά τους ώστε πολλά απ’αυτά σήμερα έχουνε διακριθεί στον επαγγελματικό χώρο, στα γράμματα, στις επιστήμες και γενικότερα σ’ολους τους τομείς της κοινωνικής δράσης.
Οι άνθρωποι του Αγράμπελου πατριώτες με την ευρύτερη έννοια του όρου τηρούσαν και εξακολουθούν να το πράττουν, τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας κατά μοναδικό τρόπο. Μπράβο! Δεν τους παραβγαίνει κανείς παρότι το Ξηρόμερο φημίζεται για τη φιλοξενία του, οι Αγραμπελιώτες, προηγούνται στη φιλοξενία και ζεστασιά.
Ο Θαρραλέος Σταύρος Μπαμπάνης
Αναπόφευκτα οι συνειρμοί μου έφεραν στη ζοφερή εποχή της δικτατορίας των επίορκων Απριλιανών συνταγματαρχών, οι οποίοι θέλησαν με τη βία των τανκς να σβήσουν τον ήλιο της δημοκρατίας,που επί αιώνες έλαμπε στην πατρίδα μας. Σ΄ εκείνα τα μαύρα χρόνια για μένα προσωπικά και για την οικογένεια μου, ο Αγραμπελιώτης Σταύρος Μπαμπάνης - ας είναι ελαφρύ και μυρωμένο το χώμα που τον σκέπασε - ένας εργατικός, έντιμος, ηθικός, κοινωνικός και ευφυής άνθρωπος (μακάρι η πατρίδα μας να είχε όλο τέτοιους) συνέλαβε την ιδέα και πήρε την πρωτοβουλία σε συνεννόηση με τον πατέρα μου, Ανδρέα Τσελεπή να συντάξουν "Μανιφέστο" να μαζέψουν υπογραφές και να τις στείλουν στον Παπαδόπουλο ζητώντας την αποφυλάκιση μου!!
Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την ηθική ικανοποίηση,τη δύναμη,την προσδοκία και την ελπίδα που ένιωσα στου "Γεντί-Κουλέ" τις φυλακές, τις πικρές εκείνες μέρες της περιπέτειας μου. Ο Σταύρος Μπαμπάνης, αψήφησε τις απειλές της παντοδύναμης τότε χούντας και ζήτησε ευθαρσώς αποφυλάκιση κρατουμένου για πολιτικά φρονήματα,ενώ άλλοι μεγαλόσχημοι και επώνυμοι"σιωπούσαν"!!!
Υπέγραψε πρώτος το "Μανιφέστο" τόλμη και θάρρος Έλληνα!. Μετά την παρέλευση τόσων χρόνων ξαναδιαβάζοντας σήμερα την ιστορία εκείνων των καιρών με την οπτική του ώριμου αναγνώστη, θεωρώ ως τολμηρή αντιστασιακή πράξη, το εγχείρημα του Σταύρου Μπαμπάνη και όλων των συμπατριωτών και φίλων οι οποίοι έθεσαν συνειδητά σε κίνδυνο τους ίδιους και τις οικογένειες τους σε μια ταραγμένη εποχή που ακόμη και "ο ψίθυρος του ανέμου στα φύλλα της λεύκας" εθεωρείτο από τους καχύποπτους συνταγματάρχες και τα όργανα τους, πράξη συνωμοτική και ανατρεπτική κατά του καθεστώτος της χούντας.

Επίλογος
Ξεμάκραινα φαίνεται απ΄ το θέμα μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη γράψω αυτές τις αράδες με συναισθηματική φόρτιση αλλά ρεαλιστικά και ως άλλος "ιστορικός" που της ιστορίας αναλαμβάνει το ήθος" και πρέπει να γράφει την αλήθεια και "ουδέν το ψευδές οφείλει ν΄ ακούει η ιστορία και εις ουδέν αληθές να κλείει τα ώτα".
Το Αγράμπελο, αυτό το ωραίο χωριό το γραφικό θα έλεγα, με τα ωραία και καθαρά (ασβεστωμένα) σπίτια ανέκαθεν νοικοκυρεμένο μέσα στο βελανιδοδάσος του Ξηρομέρου. Το χωριό που από πάνω του παραστέκει το όμορφο βουνό, το Πουρναράκι που κάποτε αποτελούσε για τους λιγοστούς κυνηγούς τόπο μοναδικό για τη θήρα της πέρδικας της βουνίσιας. Εκεί ο πατέρας μου Ανδρέας Τσελεπής με το Γκέλε Πάνο - θα θυμούνται οι παλιότεροι - απολάμβαναν τα κυνήγια τους που ήταν οι πέρδικες και ζούσαν και έβοσκαν πάνω ακριβώς απ΄ τα τελευταία σπίτια του Αγράμπελου. Ας κάνουμε κάτι και για τη βοήθεια της "Βελανιδιάς" να ξαναζωντανέψει η πανίδα στο όμορφο Πουρναράκι. Σας ευχαριστώ που δεχτήκατε στην εφημερίδα σας αυτές τις αράδες φίλοι απ΄ το Αγράμπελο και εύχομαι όλα να πάνε κατ΄ ευχή για την πρόοδο του συλλόγου σας.
(*Κατάγεται από τον Πρόδρομο και είναι μέλος του συλλόγου φίλων Βελανιδιάς. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγραμπελιώτικα Νέα», φύλλο 2.)