Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΕΛΕΠΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Ο Μπάμπης Τσελεπής έζησε το Πολυτεχνείο κρατούμενος στα κάτεργα της Χούντας καταδικασμένος σε ισόβια δεσμά για την αντιστασιακή του δράση. Μέσα στη φυλακή ζούσε ανά πάσα στιγμή με τον φόβο της εν ψυχρώ εκτέλεσης από τα καθάρματα της Χούντας...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Γράφει ο: Διονύσης Μπερερής

Μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα και χτίσε κάστρο απάνου τους και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα…
Δεκαεφτά του Νοέμβρη του 1973. Τα νιάτα της Ελλάδας ταμπουρωμένα μέσα στον ναό τον Πνευματικό, στο Πολυτεχνείο, παλεύουν ενάντια στην εφτάχρονη Δικτατορία.
Είναι πολλά για τον ελληνικό λαό που τιμά τη λεύτερη έκφραση και αξιοπρέπεια τα' ατόμου, τα εφτά χρόνια της δούλωσης. Γιατί τόσα πέρασαν απ' τη μέρα που τανκς κατέλυσαν τη λεφτεριά στους δρόμους της Αθήνας μέχρι τη μέρα τούτη που τα ίδια απέναντι απ' το Πολυτεχνείο προσπαθούν να εμποδίσουν το θρόνιασμά της ξανά στην όμορφη Ελλάδα.
Κείνο το πρωινό τ' Απρίλη το δημοκρατικό φρόνημα του λαού καταπιέστηκε. Τη θέση της ελεύθερης βούλησης την πήρε ο εξαναγκασμός.
Όμως ο Ελληνικός λαός δεν ανέχεται την καταπίεση. Αγαπά τη Λεφτεριά και τη Δημοκρατία. Γι' αυτό επαναστάτησε.
Κείνη την ώρα τα ηρωικά νιάτα της Ελλάδας, με την ομόθυμη ενίσχυση του λαού σε ψυχική και υλική συμπαράσταση, έγραψαν στην ιστορία τη δοξασμένη σελίδα του Πολυτεχνείου.
Κείνη την ώρα όλη η Ελλάδα ακουμπούσε πάνω στο Πολυτεχνείο.
Δεν είχαν καταλάβει οι βιαστές της ανθρώπινης θέλησης που κουρέλιασαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια πως με τη βία δεν κυβερνούνται οι λαοί. Ήταν σαν να' θελαν να ευδοκιμήσει τροπικό φυτό στον Βόρειο Πόλο.
Ήταν ανιστόρητοι, γιατί δεν ήξεραν ή έκαναν πως δεν ήξεραν, ότι αν η Ελλάδα είναι γνωστή σ' όλο τον κόσμο το χρωστάει στην εποχή της μεγάλης Δημοκρατίας του Περικλή, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του χρυσού αιώνα.
Έδωσαν απατηλές υποσχέσεις για Δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα κρατώντας έτσι τον Ελληνικό λαό εφτά χρόνια δέσμιο. Ένας Άγγλος δημοσιογράφος θα μας πει πως μετά την άλωση της Πόλης και την Μικρασιατική καταστροφή είναι η Τρίτη συμφορά που βρίσκει τον τόπο.
Μετά τη Νομική, το Πολυτεχνείο προπύργιο της Λεφτεριάς. Κι ακόμα τούτο τόπος Θυσίας. Τρεις μέρες μέσα οι φοιτητές κλεισμένοι κι απέξω τα τανκς. Μέσα η Λεφτεριά κι απέξω η Βία. Ήταν οι λέφτεροι πολιορκημένοι που η πράξη της αυτοθυσίας τους στάθηκε αντάξια παρόμοιων άλλων γεγονότων της Ιστορίας μας.
Χόχλαζε το αίμα μέσα τους, υγραίνουν τα μάτια τους κι έδιναν όρκους πίστης στον αγώνα που ξεκίνησαν.
Δεκαεφτά του Νοέμβρη. Χαράματα. Το κακό έγινε. Αλλά τι κακό; Κακό ήταν που' μαθε όλη η Οικουμένη πως πολεμάνε τα παιδιά της Ελλάδας για την απελευθέρωση και την αξιοπρέπεια; Κακό ήταν πού' δωσαν μαθήματα ήθους στους τύραννους όλης της γης;
Τα τανκς όρμησαν και γκρέμισαν την πόρτα. Πάνω όμως σε κείνη την γκρεμισμένη πόρτα έδωσε ξανά τον όρκο της η νιότη για ζωή και λευτεριά, τον όρκο του ονείρου που σε λίγο έγινε πραγματικότητα.
Κείνη την ώρα υπερίσχυσε η ωμή βία του σίδηρου και της φωτιάς, όμως η νέμεση εκδικήθηκε, αφού τη θέση της Δικτατορίας την πήρε η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Καμιά δύναμη δεν σταματά την Άνοιξη.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι σύμβολο Θυσίας, Δημοκρατίας και Ενότητας. Ο λαός κι οι φοιτητές κείνες τις ημέρες έγιναν πρωταγωνιστές της Ιστορίας. Μας έδειξαν πως η αξία του ανθρώπου μετριέται με το πόση ελευθερία μπορεί να βαστάξει.
Μας δίδαξαν πως δεν περνάει η βία μπροστά στην ενότητα, στην ομοψυχία και στη Δημοκρατία.
Ήθελαν να 'ναι λεύτεροι γι' αυτό σκοτώθηκαν. Όμως "χαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε". Έπεσαν! "Μακρύς ο λάκκος π' άνοιξε και κλει τον γίγαντά μου" θα μας πει ο ποιητής κι ακόμα θα μας περιγράψει το πέσιμό τους έτσι κι ένα άλλος.
"Κατάχαμα αρετή, ομορφιά, μυαλό και νιάτα
Τον κάλιο ο χειρότερος επάτα"
Τούτοι οι λεβέντες μας δίδαξαν να 'μαστε Έλληνες πολίτες λεύτεροι, περήφανοι, υπεύθυνοι κι ανδρείοι κι όχι δουλόφρονες, δειλοί και μικρόψυχοι. Δημοκρατική συνείδηση και Δημοκρατικό φρόνημα να 'ναι το γνώρισμά μας.
Ας περπατάμε με τα μάτια της ψυχής μας ανοικτά. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Ποτέ δεν θα τολμήσει κανείς πια να σταματήσει το Περπάτημά μας. Αυτό το χώμα είναι ολονών μας, δεν ανήκει σε μια κάστα "εκλεκτών" κι ο ήλιος ανατέλλει για όλους.
Υποκλινόμαστε μπροστά σ' αυτούς που στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στα τανκς και στη βία την ωμή και με σημαία το θάρρος και την αφοβία τους εναντιώθηκαν σ' εκείνους που οδηγούσαν την πατρίδα στον γκρεμό.
Γιορτάζοντας τη γιορτή της Νιότης, που 'ναι ύμνος και δοξολογία για τους δημιουργούς της και διδαχή για μας, ας αναφωνήσουμε μαζί με τον Ποιητή. "Τέτοιους βγάζει το Έθνος μας".
(Το παρόν κείμενο ανέσυρε από το αρχείο του ο Μπάμπης Τσελεπής εις μνήμην των ηρώων του Πολυτεχνείου)


Στάθης Τσελεπής: ο Ξηρομερίτης αγωνιστής του Πολυτεχνείου.


Πέρασαν τριάντα έξη χρόνια από εκείνη τη νύχτα που ένα άρμα μάχης υπό τις διαταγές της στρατιωτικής χούντας, έριξε την πύλη του Πολυτεχνείου σκοτώνοντας και τραυματίζοντας εκατοντάδες φοιτητές κι εργάτες. Εκείνη τη μέρα ένας νεαρός ονόματι Στάθης Τσελεπής τραυματίστηκε για την ελπίδα, για τα πιστεύω του, για τις ιδέες του, για τη Δημοκρατία.
Οι Ξηρομερίτες έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, τόσο για την πατρίδα μας την Ελλάδα, όσο και για το στέριωμα της δημοκρατίας στο τόπο μας.
Στο Πολυτεχνείο μεταξύ των υπόλοιπων δημοκρατών Ελλήνων συμμετείχαν και αρκετοί Ξηρομερίτες. Ένας από αυτούς που τραυματίστηκε μπροστά από το πολυτεχνείο ήταν ο Στάθης Τσελεπής, γεννημένος στον Πρόδρομο Ξηρομέρου. Δημοκράτης, υποστηρικτής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, θα τραυματιστεί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, χτυπημένος από τους χουντικούς.
Ο Στάθης Τσελεπής ήταν ένα από τους χιλιάδες νέους που συνέρευσαν στο Πολυτεχνείο για να συμπαρασταθούν στο αντιδικτατορικό κίνημα και να εκφράσουν τα δημοκρατικά τους συναισθήματα.
Τραυματίστηκε το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο, όταν δέχθηκε μια σφαίρα στο δεξί του πόδι η οποία σημάδεψε για πάντα τη ζωή του.
Γεννημένος στο Πρόδρομο το 1948, από δημοκρατική οικογένεια, γιος του Ανδρέα και της Παναγιώτας Τσελεπή, ήταν ο μικρότερος από τα τρία αδέρφια της οικογένειας. Ο αδελφός του ο Μπάμπης ήταν μεταξύ των πρώτων ο οποίος συνελήφθη από τη Χούντα των Απριλιανών το 1967, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά για την Αντιστασιακή του δράση. Αυτό τo γεγονός σημάδεψε τη ζωή του Στάθη και είχε αταλάντευτη θέση εναντίον των δικτατόρων, τονίζοντας ότι το καθεστώς αυτό είναι αντίθετο προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου
Τη Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973, η συγκέντρωση του κόσμου μπροστά από το Πολυτεχνείο και κατά μήκος της οδού Πατησίων, από την Πανεπιστημίου μέχρι και την οδό Αλεξάνδρας, ήταν τεράστια σε αριθμό και έντονη σε παλμό με βροντερά συνθήματα κατά της Χούντας: «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία», «Κάτω Η Χούντα», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Έξω από το ΝΑΤΟ». Οι φοιτητές από το ραδιοφωνικό σταθμό καλούσαν τους Αθηναίους να εξεγερθούν ενάντια στη Χούντα «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείου, η φωνή των ελευθέρων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων».
Η φωνή τους έβρισκε απήχηση σε μεγάλο αριθμό δημοκρατικών πολιτών. Στο όλο σκηνικό, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη συμπλήρωναν την επαναστατική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, με κορυφαίο το «σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες». Τις δύο τελευταίες μέρες οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούσαν πολλές χιλιάδες. Το κίνημα μεγάλωνε με γρήγορους ρυθμούς, ο καταπιεσμένος δημοκρατικός λαός ξεθάρρευε και διαδήλωνε στην οδό Πατησίων και συμπαραστεκόταν στους πρωτοπόρους εξεγερμένους φοιτητές.
Ο τραυματισμός του παλικαριού-Χριστούγεννα με τις σφαίρες στο κορμί του.
Από τους πρώτους που έτρεξαν για συμπαράσταση στους φοιτητές ήταν ο λεβέντης, ο αλύγιστος και ο ανυπότακτος Στάθης Τσελεπής που έσμιξε με τους διαδηλωτές και φώναζαν συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και ζητώντας την κατάργηση του δικτατορικού καθεστώτος. Ας δούμε πως περιγράφουν οι εφημερίδες της εποχής Δεκέμβριος 1975 τις συνθήκες τραυματισμού του Στάθη Τσελεπή. (Πρόκειται για ρεπορτάζ από τη δίκη κατά των πρωταιτίων του στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967 των πρωταίτιων της χούντας. Κατά τη διάρκεια της δίκης κατέθεσε σαν βασικός μάρτυρας κατηγορίας καταθέτοντας εφιαλτικές στιγμές του τραυματισμού του στο πολυτεχνείο):
«Είχαν στην καρδιά τους το Πολυτεχνείο». Ανάμεσα στις μνήμες του πολυτεχνείου είναι και τα βλήματα που ξέσχισαν τα νεανικά κορμιά. Άλλα βγήκαν με το νυστέρι, αφήνοντας πίσω ουλές και αναπηρίες κι άλλα είναι ακόμα, σφηνωμένα μέσα τους, διαρκής απειλή και υπόμνηση μαζί. Παιδιά ως εκεί πάνω, εργατικά, γεμάτα ζωή, πρώην αλεξιπτωτιστές και αθλητές, πέρασαν και κατέθεσαν για τις συνθήκες του τραυματισμού τους. Και κατέβηκαν από το βήμα του δικαστηρίου, προσπαθώντας να κρύψουν κι απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό το ότι έχουν μείνει ισόβια ανάπηροι. Ο ένας περπατούσε αμέριμνος με την παρέα του, ο άλλος γύριζε από τη δουλειά του κι έτρεξε να συμπαρασταθεί στον αγώνα των φοιτητών, κι ο τρίτος πήγε γιατί το ’νοιωθε χρέος του, και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί εκείνος, όπως και οι χιλιάδες των νέων, «είχαν στην καρδιά τους το Πολυτεχνείο». Τώρα θάχουν ένα ή περισσότερα βλήματα για να το θυμούνται…
Ο μάρτυς Ευστ. Τσελεπής τραυματίσθηκε το βράδυ της Παρασκευής, έξω από τη πόρτα του Πολυτεχνείου. «Στην καρδιά όλων των Ελλήνων, ήταν το Πολυτεχνείο» λέει ο μάρτυς, ενώ η υπεράσπιση μουρμουρίζει: «Επιτέλους να κι ένας που δεν πήγαινε σπίτι του, περνώντας από το Πολυτεχνείο» .
Αλλά τ’ «αστεία» δεν μπορούν ν’ αγγίξουν τον μάρτυρα, που τραυματίσθηκε στο δεξί πόδι, από σφαίρα «ντούμ-ντούμ». Ξέρει καλά ότι τέτοια ήταν η σφαίρα που τον χτύπησε, κι ότι την χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα ο στρατός, γιατί, όπως δήλωσε, «όταν υπηρετούσα στη Β’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, στο διάστημα 1968-1970, εγώ ο ίδιος έκανα σκοποβολή με «ντούμ-ντούμ».
Τώρα αυτός ο πρώην αλεξιπτωτιστής έχει μείνει ισόβια ανάπηρος. «Δεν μπορώ να τρέξω. Φορώ ειδικά παπούτσια, με μαλακή σόλα. Όλες τις ημέρες του χειμώνα πονώ φοβερά». Σήκωσε το πανταλόνι του κι έδειξε μια φοβερή ουλή. Φαγωμένη η σάρκα από τα βλήματα. «Έχουν μείνει ακόμη μέσα 14 θραύσματα. Πιάνονται με την αφή» λέει ο μάρτυς και συμπληρώνει : «Στο Ρυθμιστικό που με πήγαν είδα έναν με στολή και άσπρη μπλούζα. Για μένα ήταν μόνο γιατρός. Μία ένεση, τον παρεκάλεσα, γιατί θα τρελαθώ από τους πόνους. Εκείνος, αντί να με βοηθήσει, μ’ έσπρωχνε πίσω στο φορείο».
Παρ’ όλο τον πόνο ο μάρτυς συγκράτησε σκηνές φρίκης μέσα στο αυτοκίνητό που τον μετέφερε από τον τόπο του τραυματισμού του. «Ήταν μέσα ένας με την κοιλιά του ανοιχτή και τα έντερα χυμένα. Άλλος, αντί για πρόσωπο, είχε μια μάσκα από αίμα. Και του τρίτου το χέρι, με τις σάρκες σχισμένες κρεμόταν ανάποδα». Το πόδι του νέου βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Η δικτατορία άφησε πάνω του ανεξίτηλο το στίγμα της και στο γεμάτο καλοσύνη πρόσωπο του Στάθη Τσελεπή φέρνουν, σε διαστάσεις που ξεχωρίζεις εύκολα ένα μεγάλο ερωτηματικό «Γιατί;».
Σήμερα
Μετά τα γεγονότα του πολυτεχνείου πολλοί από τους συμμετέχοντες στην εξέργεση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για τη παρουσία τους. Ο Στάθης Τσελεπής όμως που ήταν πρωταγωνιστής των αντιστασιακών γεγονότων συνειδητά έμεινε στην αφάνεια έχοντας την αίσθηση ότι έκανε το καθήκον του για τη Πατρίδα και δεν εξαργύρωσε με τίποτα τη προσφορά του.
Σήμερα είναι συνταξιούχος, ζει στο Γαλάτσι, είναι παντρεμένος και έχει δύο γιούς τον Ανδρέα και τον Σωκράτη. Σήμερα 36 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο τα διδάγματά του, αποτελούν φάρο για τα ιδανικά της Δημοκρατίας κι ας αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

ΠΟΙΗΣΗ: «Τσελεπήδες» του Άρη Μπιτσώρη

Ο φίλος μας Γυμνασιάρχης Άρης Μπιτσώρης, μας έστειλε από τη Θεσσαλονίκη ένα πάρα πολύ καλό και ιδιαίτερα συγκινητικό ποίημα του με τίτλο «Τσελεπήδες». Ο ποιητής εκφράζει το θαυμασμό του για την αγωνιστικότητα της οικογένεια Τσελεπή από τον Πρόδρομο Ξηρομέρου, για τους αγώνες τους ενάντια στη χούντα και τη κατάκτηση της δημοκρατίας. Ιδιαίτερα συγκινείται ο ποιητής από την αυτοθυσία των νέων Νίκου, Στάθη και Μπάμπη Τσελεπή που ρίχτηκαν στη μάχη κατά της δικτατορίας, πολέμησαν παλικαρίσια και αφιέρωσαν τη ζωή τους, στους αγώνες για την δημοκρατία.


ΤΣΕΛΕΠΗΔΕΣ
του Άρη Μπιτσώρη

Πέτρινα, σκληρά τα χρόνια για αιώνες μέναν ίδια,
λίγα στάρια στα χωράφια κι απ’ το δάσος βελανίδια.

Μα με θέληση και πείσμα την αλλάζουμε τη μοίρα
όπως και τα τρία αδέρφια που αφορμή να γράψω πήρα.

Γιοί της Κυρα-Παναγιώτας και του Τσελεπή του Αντρέα
που ήταν του Προδρόμου ίσκιος, αγκωνάρι και σημαία.

Απ’ τον Πρόδρομο βαδίζαν ως τον Αστακό να φτάσουν
πέντε ώρες πήγαιν’ έλα στο σχολείο να σπουδάσουν.

Γρανιτένια τα κορμιά τους, μπράτσα ριζιμιά λιθάρια
το μυαλό τους σαν ξυράφι κι η καρδιά πηγή καθάρια.

Πρώτος στη σειρά ο Νίκος που αργά θα αποφασίσει
τι θα κάνει, αν θα πάει στο Γυμνάσιο να φοιτήσει.

Έγινε γιατρός σπουδαίος και τον όρκο του Ιπποκράτη
ως το σύντομό του τέλος με ευλάβεια εκράτει.

Σ’ έναν ύπουλο καρκίνο αντιστάθηκε με θάρρος
στα πενήντα τέσσερά του τον αγκάλιασε ο χάρος.

Δεύτερος είναι ο Μπάμπης, ο μεγάλος δημοκράτης
που ξεφτίλισε τη Χούντα κι όλα τα ανδρείκελά της.

Με αντίτιμο τα χρόνια, τα εφτά, στα κολαστήρια
μα ως άλλος Μπελογιάννης έλαμψε στα δικαστήρια.

Αντιτάχτηκε στο σκότος με τους προβολείς της γνώσης
τυχερός αν τον γνωρίσεις, υπερήφανος θα νιώσεις.
Ύστερα στη βιοπάλη για την οικογένειά του
με αρχές και με αξίες μεγαλώνει τα παιδιά του.

Τρίτος αδερφός ο Στάθης –ήρως στη Δικτατορία-
σφαίρα στο Πολυτεχνείο του άφησε αναπηρία.

Σαν παράσημο το τραύμα –στο ποδάρι του σφραγίδα-
κι όμως τον πατριωτισμό του αμφισβήτησε η «πατρίδα».

Τάχα ξέχασαν πως όταν τη ρημάδα υπηρετούσε,
ας κινδύνευε η ζωή του, μ’ αλεξίπτωτα πετούσε.

Τρία ηρωικά αδέρφια –του Ξηρόμερου καμάρια-
υποκλίνομαι και λέω: «εύγε σας ρε παλικάρια».

Άρης 31-1-2010
http://arisbitsoris.blogspot.com/