Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ο αγροφύλακας και ο μπάρμπα Αντρέας

του Νίκου Β. Καρατζένη*
Κύλησαν κανά δυο ώρες στην αμαλαϊά της παραβόλαςֹ τα πρόβατα ρούφηξαν όσο χορτάρι έβλεπαν τα μάτια τουςֹ ορισμένα σταμάτησαν να βόσκουν, κάποια τσιμπούσαν ανόρεχτα, άλλα τίναζαν το χιονόνερο από τα μαλλιά τουςֹ τότε πια ο αδερφός μου έκρινε πως ήρθε η ώρα να φύγουμεֹ μ’ ένα – δυο σιουρτά τα στέρφα μαζεύτηκαν σωρό και κίνησαν να διασχίζουν πάλι το σιτάρι, αργά βέβαια και νωχελικά τώρα γιατί ήταν βοσκησμέναֹ αραιά και πού άρπαζαν και καμιά τούφα σιταριού για επιδόρπιο.
Τις στιγμές εκείνες τα τζομπανόσκυλα που πήγαιναν μπροστά από το κοπάδι καμαρωτά – καμαρωτά χύθηκαν με μανία προς την κατεύθυνση του χωριού με αλυχτήματα ασταμάτητα, όχι τόσο αγριεμένα όμως όπως στη γρούσπα. “Άνθρωπο βάρεσαν τα σκυλιά, χαθήκαμε„ λέει ο αδερφός μου. Πράγματι ακούμε τότε τη σφυρίχτρα του αγροφύλακα και τις φωνές του “να μαλώσουμε τα σκυλιά να μην τον φάνε„ֹ
Ποια κακιά οργή τον έφερε τον θεόβρετο με τέτοια παλιομέρα εδώ„ μουρμούρισε με πικραμένο παράπονο ο αδερφός μου καθώς έφευγε ασθμαίνοντας να τον προϋπαντήσει χουιάζοντας δυο – τρεις φορές τα σκυλιάֹ κι εκείνα τα πανέμορφα και χαρισματικά στολίδια του κοπαδιού, υπάκουσαν αμέσως στις εντολές του αφεντικού τους, έσκυψαν τα περήφανα κεφάλια τους κι έπιασαν την άκρη πεισμωμένα γιατί ο αδερφός μου τους αφαίρεσε το δικαίωμα να απωθήσουν τον ανεπιθύμητο επισκέπτη.
Είχαν, δεν είχαν προλάβει να βγουν από το σιτάρι καμία κατοστή πρόβατα, όταν κατέφτασε ο δραγάτης, ֹμόλις αντίκρισε το σταροχώραφο ν’ ασπρολογάει από τη στερφοκοπή έμεινε εμβρόντητος, άναυδος, ακίνητοςֹ και με το δίκιο του ο άνθρωποςֹ δυσκολευόταν να πιστέψει σ΄ αυτό που έβλεπαν τα μάτια τουֹδεν μπορούσε να διανοηθεί ότι εμείς θα “παίρναμε σβάρα„ το σπαρτόֹμέρα-μεσημέρι στα καλά καθούμενα, αυτό ήταν απ’ τα’ άγραφα ˙ να όμως που ήταν στα γραμμένα του αδερφού μου.
Ο αγροφύλακας ήταν από τη φύση του ήρεμος άνθρωπος, φιλικός με την οικογένειά μας, ανεκτικός σε μεγάλο βαθμό στις αποκοτιές του αδερφού μου και συγκαταβατικόςֹ η αγροζημία όμως που προξένησαν τα στέρφα τη μέρα εκείνη τον εξόργισε γιατί δεν περιοριζόταν μόνο στο ότι “έκαμαν χώμα„ το μισό σπαρτό κατατρώγοντάς τοֹτο χειρότερο ήταν ότι το καταβούλιαξαν με τις πατημασιές τουςֹεκείνο δε που άναψε την οργή του δραγάτη ηταν οι κατά συρροήν παραβάσεις του αδερφού μου ,ο οποίος “δε σιούραγε„ από απαγορευμένα και δεν είχε αφήσει σιτάρι για σιτάρι σ’ ολάκερο το βελανιδοδάσος, Προδρομίτικο και Αγραμπελιώτικο, που να μην το είχε ρημάξει στις άκρες του, δεν είχε αφήσει αβόσκητα ,ούτε το βοιδολίβαδα των κοινοτήτων αυτών.

Πάνω λοιπόν στο ξέσπασμα του θυμού του ο αγροφύλακας προσπάθησε να δώσει ιδεολογικές προεκτάσεις στο συμβάν εμφανίζοντας τον αδερφό μου ως σκληροτράχηλο ορεσίβιο , ως ασύδοτο άνθρωπο “που θέλει να ζήσει μόνο ο ίδιος„ που δε λογαριάζει περιουσίες , που δε δίστασε “να χαλάσει„ το μισό σπαρτό στερώντας το ψωμάκι από τη φαμίλια του φτωχού γεωργού…Κάποια στιγμή απευθυνόμενος προς εμένα με επέπληξε με το βλέμμα του και τον τόνο της φωνής του ˙“ και συ βρε διαβολάκι τέτοιος σαν τον αδερφό σου θα γίνεις ;ο πατέρας σας είναι άγιος άνθρωπος, ούτε μυρμήγκι δεν πατάει„ .
Ο εσαεί “αμετανόητος„ Σπύρος στην προσπάθεία του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα άρχισε να λέει διάφορα: πως το χορτάρι της παραβόλας έτσι κι αλλιώς “χαμένο θα πήγαινε„ πως το πατημένο σιτάρι θα σηκωθεί γρήγορα κι ως το θέρο θα’ ναι μια χαρά ,αντί να ομολογήσει την παρανομία του και να δεσμευτεί πως στο μέλλον θα είναι πιο προσεκτικός και συγκρατημένος στις βοσκές του κοπαδιού. Η στάση του αυτή εξαγρίωσε τον άνθρωπο ,που όσο καλές προθέσεις κι αν είχε να “συμβιβαστούν τα πράγματα„ έτρεξε προς το κοπάδι “να κόψει„ πέντε – έξι πρόβατα, , να τα πάει στο χωριό προκειμένου ν’ αποδείξει “της αγροζημιάς το αληθές „, όπως συνήθιζαν δραγάτες και δασικοί και να τα κρατήσει σε ομηρία , ώσπου να εκτιμηθεί και πληρωθεί η ζημιά.
Τα στέρφα όσο γινόταν η φασαρία έμεναν ακίνητα και μάς κοίταζαν απορημέναֹ ο Φλώρος και ο Λιάπης κάθε φορά που ο δραγάτης ύψωνε τη φωνή του κάνοντας έντονες χειρονομίες, γρύλιζαν απειλητικά “στα νύχια στέκονταν„ κι ήταν έτοιμοι να του επιτεθούν, ενώ η Παρδαλή “φύλαγε με το μάτι της„ τον ενοχλητικό επισκέπτη. Μόλις λοιπόν αυτός πλησίασε το κοπάδι, τα στέρφα λάκισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σαν να μπήκε λύκος ανάμεσά τους. Αλήθεια ήταν ποτέ δυνατό βουνίσια θρέμματα να ανεχθούν στα καλά καθούμενα την παρουσία ξένου ανθρώπου ανάμεσά τους; Τα στέρφα δεν αναγνώριζαν πια ούτε τον πατέρα μας, ούτε τους άλλους τζιομπαναραίους των γαλαριών, αφού είχαν τόσους μήνες να έρθουν σ’ επικοινωνία μαζί τους. Τα στέρφα μόνο το Σπύρο είχαν σε εκτίμηση γιατί ήξεραν πως αυτός τα νοιάζονταν, τα πονούσε και τα υπεραγαπούσεֹ τα στέρφα ήταν η ζωή του και η λαχτάρα του.
Την ίδια στιγμή τα τζομπανόσκυλα εξοργισμένα από την “ύβρη„ του δραγάτη, που τόλμησε να κακοκαρδίσει το κοπάδι τους, δεν άντεξαν κι όρμησαν καταπάνω τουֹ η Παρδαλή τον άρπαξε από το σακάκι, ο Φλώρος και ο Λιάπης τον κύκλωσαν κραδαίνοντας τα σαγόνια με τα κοφτερά δόντια τουςֹ ο άνθρωπος πάνιασε από την τρομάρα τουֹ εγώ έσβησα από τη λαχτάρα μουֹ δε θα ήθελα ποτέ να βρεθεί άνθρωπος σε τέτοια περίσταση. Ως “από μηχανής θεός„ ο αδερφός μου με δυο – τρεις δρασκελιές βρέθηκε στο μέσο των σκυλιών και την ύστατη στιγμή έσωσε τον άτυχο αγροφύλακα ίσως και από το μοιραίο, έσωσε τον εαυτό του από τις τύψεις συνειδήσεως για ολόκληρη ζωή, έσωσε τη στάνη από δικαστικές περιπέτειες. Ο αγροφύλακας σαν συνήρθε από την εφιαλτική δοκιμασία, πήρε το δρόμο του γυρισμού για το χωριό εξοργισμένος στο έπακρο, εκτοξεύοντας κατά του αδερφού μου απειλές και θυμούς. Εμείς μείναμε να τον κοιτάζουμε άλαλοι και σκεφτικοί γιατί καταλαβαίναμε πως η πίκρα και η αγανάκτηση ενός ανθρώπου της εξουσίας ֹ προοιωνιζόταν τριβές για τις αρμονικές σχέσεις μας με τις τοπικές κοινωνίες του Προδρόμου και του Αγράμπελου, στις κοινοτικές εκτάσεις των οποίων βοσκούσαν τα κοπάδια μας.
Η μόνη απαντοχή σ’ εκείνες τις κρίσιμες στιγμές ήταν ο μπάρμπά-Αντρέας ο Τσελεπής , ένας γεωργός από τον Πρόδρομο που αποτέλεσε για μας τους ξενοτοπίτες “το πνεύμα του καλού„ τα χρόνια 1957-60 που ξεχειμάζαμε σ’ εκείνα τα μέρη. Ο μπάρμπα-Αντρέας λοιπόν με την πραότητα του, το ζυγιασμένο και συνετό λόγο του την έντιμη στάση ζωής του, τους απαλούς τόνους στις εκδηλώσεις του, τη μετρημένη κοινωνικότητά του, τη φερεγγυότητα στις συναλλαγές του, τη στοχαστική του διάθεση κυρίως όμως με τη βαθιά ανθρωπιά του, είχε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς φιλίας με τον πατέρα μου γιατί και αυτός διαπνεόταν από τις ίδιες αρχές και αξίες.
Για μάς τα παιδούρια ο μπάρμπα-Αντρέας ήταν η ενσάρκωση του “Αϊ-Βασίλη„ֹ πάντοτε ερχόταν στα κονάκια μας με γεμάτα χέρια ֹ καραμέλες, μπισκότα, “λίγο χαλβά„ στο χαρτί ֹ κυρίως όμως κουβαλούσε δεκάδες φυλλάδια τσιγαρόχαρτου και κάτι αρμάθες ξηρικού Προδρομίτικου καπνού, που μοσχοβολούσε από μακριά ֹ καθώς έβλεπα τον πατέρα και τον αδερφό μου ν’ απολαμβάνουν το λαθραίο με τέτοια αχορτασιά, βιαζόμουν να μεγαλώσω για εκείνον τον καπνό και μόνο. Άσβηστη όμως παραμένει για πάντα η εικόνα του σεβάσμιου εκείνου γέροντα “να ρίχνει κούνιες„ για χάρη μας με τεράστιες σαμαροτριχιές στις μετεωρισμένες βελανιδιές την άνοιξη ανάμεσα σε Σταυροπύλια και “Τρύπα μεγάλη„ και να μας κουνάει με υπομονή και έγνοιαֹ ζωντανή έχω επίσης και των παιδιών του Νίκου και Μπάμπη την εικόνα να βουτάνε τα κεφαλάκια τους μέσα στα ξεχειλισμένα από το γάλα καρδάρια και να ρουφούν αφρό και γάλα με μια ικανοποίηση άρρητη, παντελώς ανυποψίαστα για μελιταίους και άλλα “ηχηρά παρόμοια„ των ημερών μας.


Οι δικοί μου πάσχιζαν να αντισταθμίσουν την ανεκτίμητη προσφορά του με κανένα τομάρι τυρί, δυο-τρεις χεριές τσάι της Πίνδου, λίγο γάλα τις Απόκριες και τη Λαμπρή. Κυρίως όμως με το γρέκιασμα στα χωράφια του των κοπαδιών μας, των οποίων η κοπριά αποτελούσε πλούσιο λίπασμα. Ο μπάρμπα-Αντρέας ήταν ο καλύτερος πρεσβευτής μας στον Πρόδρομο και έχοντας καλές διαπροσωπικές σχέσεις με τους χωριανούς του κατόρθωσε να διαμορφώσει μια ευνοϊκή κοινή γνώμη για την πολύτεκνη οικογένειά μας, πράγμα που μάς βοήθησε “να φτιάχνουμε λιβάδι„ εύκολα, να μάς εμπιστευτεί ο κόσμος, να μάς ανεχθεί, να μάς συνδράμει με κάθε τρόπο, μα προπάντων να μάς σεβαστεί από κάθε άποψη. Κρίνω σκόπιμο να σημειώσω ότι από τα εφτά παιδιά της οικογενείας μας, τα πέντε είναι κορίτσια, ηλικίας τότε από πέντε μέχρι εικοσιπέντε χρόνων, που ήταν αναγκασμένα εκ των πραγμάτων να περιπλανώνται μέρα και νύχτα πολλές φορές στις πλαγιές και στις γρούσπες του απέραντου μα και τρομώδους βελανιδοδάσους με τα πρόβατα, τα γίδια, τ’ άλογα, με τη βαρέλα, με τα φορτώματα… ακόμη σήμερα αντηχεί σαν μακρινός απόηχος στ’ αυτιά μου η μόνιμη έγνοια της γιαγιάς μας: “τί νά ‘παθε εκείνη η κοπέλα, γιατί άργησε, για κρίνε (φώναξε) καμιά φορά„.
Έτσι λοιπόν που τα καταφέραμε την Κυριακή εκείνη με τον αγροφύλακα, ο αδερφός μου και εγώ, πάλι στον μπάρμπα-Αντρέα έπρεπε να καταφύγουμε για να αναλάβει ως “ειρηνικός μεσολαβητής„ να εκτονώσει την οργή του δραγάτη και να αποσοβήσει την καταγγελία του εις βάρος μας. Την ίδια συμπαράσταση μ’ αυτήν του μπάρμπα-Αντρέα βρήκαμε αργότερα 1962-68 στις Φυτείες Ξηρομέρου από την οικογένεια του κουμπάρου μας Βασίλη Κουτσομπίνα, του αποκαλούμενου “Λεβέντη„ , διότι όντως ο άνθρωπος αυτός ήταν λεβέντης στο παράστημα μα κυρίως λεβέντης στο ήθος και στη συμπεριφορά ֹ το σπίτι του δεν ήταν ανοιχτό μόνο σ’ εμάς, αλλά σε όλους τους νομάδες των Τζουμέρκων που διάβαιναν από το “Μαχαλά„ και ανέφεραν το όνομα του πατέρα μας.
(* Ο Νίκος Β. Καρατζένης, είναι εκπαιδευτικός και σήμερα ζεί στην Φιλιππιάδα Πρεβέζης. Συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά και έχει εκδώσει ποιήματα και μελέτες για τους «νομάδες κτηνοτρόφους»).

Αρχαίοι Έλληνες και περιβάλλον

του Μπάμπη Τσελεπή
Αιδεσιμότατε, κύριε Δήμαρχε, κύριε καθηγητά (για τον Κοντό Παναγιώτη) αγαπητές φίλες και φίλοι του συλλόγου μας, αγαπητοί καλεσμένοι, αγαπητοί συμπατριώτες.
Εγώ θα πω λίγα λόγια, θα είμαι σύντομος. Μάλιστα σήμερα ήμουν άτυχος διπλά και αυτό γιατί σήμερα έτυχε να είναι ομιλητής ο φίλος μου συγγραφέας και καθηγητής Νίκος Καρατζένης και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά μίλησε και λίγο πριν από εμένα και είδατε και ακούσατε πως τα είπε και μας συγκίνησε, μας συγκλόνισε θα έλεγα. (Αλλά τον δικαιολογώ και τον συγχωρώ γιατί είναι φίλος μου). Εγώ επειδή δεν είμαι απλός ομιλητής σ’ αυτό το συνέδριο γι’αυτά τα λίγα που θα πω «Αρχαίοι Έλληνες και περιβάλλον».
Ανήκω και στην καρδιά του συλλόγου. Και θα ήθελα απ’ αυτή τη θέση, μέσα απ’ την καρδιά του Συλλόγου, μαζί με τους άλλους φίλους που χύνουν ιδρώτα και μοχθούν για όλα αυτά που γίνονται, γύρω απ’ τους στόχους και σκοπούς του συλλόγου μας, να σας καλωσορίσω σ’ αυτήν εδώ τη σύναξη. Να σας πω οτι κάνατε θυσία σήμερα μια καλοκαιριάτικη Κυριακή να έρθετε ίσα μ’εδώ, θυσιάζοντας ίσως και άλλες υποχρεώσεις προσωπικές και οικογενειακές. Και να πω ότι, αυτή η μάζωξη δεν είναι μια οποιαδήποτε εθιμοτυπική γιορτή ή άλλη κοινωνικού χαρακτήρα συγκέντρωση, που καμιά φορά είμαστε κοινωνικά αναγκασμένοι να πάμε για να δούμε τον ξάδερφο μας, τον φίλο μας, τον κουμπάρο μας, τους συγγενείς μας, εδώ συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Όλοι μας κάνουμε μέσα μας τις ίδιες σκέψεις και έχουμε τα ίδια συναισθήματα γι’ αυτό το λεπτό θέμα.
Εγώ θα κλέψω λίγο χρόνο απ’ αυτόν που δε δικαιούμαι (μιλάω στο προεδρείο), επειδή, όπως είπα, είμαι στην καρδιά του Συλλόγου και πρέπει να πω δυο λόγια για την πορεία του Συλλόγου, πέρα απ’ το κυρίως θέμα μας. Ήθελα λοιπόν να σας διαβεβαιώσω από την θέση αυτή πως ο Σύλλογός μας μεγαλώνει, γιγαντώνεται θα έλεγα.
Πάμε αργά αλλά σταθερά και ό,τι πηγαίνει σταθερά πάει μακριά. Και να σας τονίσω ότι ξέρουμε κατά που πάμε και όποιος ξέρει κατά που πηγαίνει παραμερίζουν οι άλλοι απ’ το δρόμο του.
Γράφτηκε στα περιοδικό μας, από καταξιωμένους συμπολίτες μας–εγώ δεν γράφω καλά–ότι, απλοί και ανιδιοτελείς πολίτες, πολλές φορές, προσφέροντας μικρά πράγματα σε μικρά χρονικά διαστήματα και σε μικρούς τόπους μπορούν να κάνουν θαύματα. Όπως τα μεγάλα ποτάμια έτσι και τα μεγάλα γεγονότα έχουν ασήμαντες πηγές. Έτσι ξεκίνησε–πρέπει να το πω γιατί το αισθάνομα –απ’ το γραφικό χωριό του βελανιδοδάσους, τη Σκουρτού Ξηρομέρου, η δημιουργία του Συλλόγου μας.
Και βλέπω εδώ αξιαγάπητους φίλους, Αποστόλης Τζογάνης, δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν είναι κι άλλοι εδώ απ’ τη Σκουρτού, αυτοί λοιπόν είχαν τη φαεινή ιδέα πριν μερικά χρόνια να δημιουργήσουν αυτό το Σύλλογο–εγώ μυήθηκα αργότερα ή από τους τελευταίους, ενυπήρχε ίσως μέσα μας η ιδέα την οποία αυτοί οι Σκουρτιανίτες έκαναν πραγματικότητα και ειλικρινά έμεινα με το ερωτηματικό, πως το σκέφτηκαν να ενώσουν όλα αυτά τα παιδιά του Ξηρομέρου, όλη αυτή την ψυχή του Ξηρομέρου, η οποία πήρε διαστάσεις και επεκτάθηκε απ’ την Καβάλα και τα Τζουμέρκα ως την Κρήτη. Και μάλιστα δε το σκέφτηκαν να είναι οι ενέργειες τους και οι προσπάθειες τους με αναφορά στον άνθρωπο.
Και εγώ δράττομαι της ευκαιρίας και λεω ότι, ο άνθρωπος δεν είναι τυχαίος μέσα στο σύμπαν και τον πλανήτη Γη. Βέβαια ο θεός τον έφτιαξε μετά από την φύση και το περιβάλλον, αφού είδε ο θεός τι ωραίο ήταν το φυσικό περιβάλλον είπε, δεν φτιάχνω και την παρέα μου «κατ’ εικόνα και ομοίωση» ελπίζω και δεν ξέρω αν το έχει μετανιώσει. Ξέρετε τι εννοώ!!!
Διότι δεν μας έλεγε μόνο να περνάμε καλά μέσα στην φύση και το περιβάλλον, αλλά
και να το φυλάττουμε!!!
Και επειδή ο άνθρωπος είναι σε σχέση με το άπειρο μηδέν, αλλά και σε σχέση με το μηδέν είναι το παν, άρα υπάρχει ισορροπία. Και δεν έχει αξία καμία βελανιδιά, αλλά και η φύση ολόκληρη, δίχως τον άνθρωπο. Πολύ καλά λοιπόν το σκέφτηκαν οι φίλοι μας απ’ τη Σκουρτού και δημιούργησαν το Σύλλογο, διότι η ζωή είναι κύκλος. Και πάω στους αρχαίους μας πρόγονους, «μηδέν εκ του μη όντως γίγνεσθαι, μήδε εις το μείων φθήρεσθαι» έλεγαν. Φοβερή διαπίστωση !
Οι Αρχαίοι δεν είχαν αυτό το πρόβλημα που έχουμε εμείς σήμερα, δηλαδή να παλεύουμε να διαφυλάξουμε τα δάση, αυτό το θεωρούσαν δεδομένο. Εκείνο που έκαναν ήταν να υμνούν τα δάση και το περιβάλλον και έλεγαν για να υπάρχει ζωή, πρέπει να υπάρχει κύκλος διεργασιών και ονόμασαν ζωή το σύνολον των εκδηλώσεων των εντός των εμβίων όντων και των φυτικών αντιστοίχως τελουμένων ποικίλων επεξεργασιών που κατευθύνονται σε κοινό αποτέλεσμα.
Το 350 π.Χ. ο μεγάλος των Σταγείρων σοφός, ο κορυφαίος στον κόσμο ολόκληρο-αυτό μας τιμά σαν χώρα ιδιαίτερα- ο Αριστοτέλης και επ’ευκαιρία να πω δεν έχει εμφανιστεί τέτοιο μυαλό μέχρι σήμερα, είπε !!!!
«Το δε πλείστον γένος των ανθρώπων από της γης ζει και των ήμερων καρπών. Πρώτον μεν γαρ αφ’ων ζώσιν οι άνθρωποι ταύτα η γη φέρει εργαζομένοις έπειτα δε και όψα (δηλαδή και το προσφάγι ακόμα προέρχεται απ’ τη γη) πολλά τα μεν φύει τα δε τρέφει».
Μέσα στο δάσος κάτω απ’ τον ίσκιο της Βελανιδιάς, εκεί στας παρυφάς του Χολαμώντα και μέσα στην άγια φύση του Πουρναροδάσους των Σταγείρων της Χαλκιδικής, εκεί όπου δίδασκε ο μεγάλος αυτός σοφός, έρχεται ο βασιλιάς των Μακεδόνων (αλλά και των Ελλήνων). Ο μεγάλος αυτός στρατιωτικοπολιτικός, ο πατέρας του άλλου μεγάλου βασιλιά και στρατηλάτη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος ο Β΄, τυφλός από το ένα μάτι και λογκχευμένος σε όλο του το κορμί απ’τις μάχες και τους πολέμους σε εκείνη την εποχή τη μακρινή και άγρια. Και φώναξε τον μεγάλο διανοητή όλων των εποχών, τον μεγάλο αυτό δάσκαλο και σοφό, τον Αριστοτέλη, γιατί ήξερε το μυαλό του. Και του είπε-δεν ξέρω βέβαια αν υπήρχε τότε η λέξη επιδότηση χορήγηση όπως υπάρχει σήμερα (μόνο που δεν τη βλέπουμε πουθενά) όπως περιγράφει ο συγγραφέας: «Φίλιππος ο Μακεδών ου μόνον ελέγετο τα πολεμικά είναι αγαθός και ειπείν δεινός, αλλά και παιδείαν ανδρειότατα ετίμα. Αριστοτέλει ούν χορηγήσας πλούτον ανενδεή (πάρε ό,τι θέλεις και όσα θέλεις) αίτιος γέγονε πολλής και άλλης πολυπειρίας και της γνώσεως της κατά ζώα και των φυτών αντιστοίχως και την ιστορία αυτών».
Με το βάθος της σκέψης του ο Αριστοτέλης περιγράφει τον πολιτισμό, το περιβάλλον και το φυτικό βασίλειο και κάθεται άναυδη όλη η ανθρωπότητα, μπροστά στις διαπιστώσεις του μεγάλου Σταγειρίτη.
Οι Έλληνες πέρα απ’το γεγονός ότι υμνούσαν τη φύση, είχαν κάνει και τους θεούς τους περίπου σαν ανθρώπους για να βρίσκονται κοντά τους. Κάθε δέντρο το αφιέρωναν σ’ έναν θεό για να προστατεύει.
Η βελανιδιά, ιερό δέντρο του Δία και μάλιστα μετά την καταστροφή του Δευκκαλίωνος ο γιος του Αιακός είπε: Δεν θα φτιάξεις πατέρα (εννοεί τον θεό Δία) τους ανθρώπους ξανά; πήγε λοιπόν σε μια βελανιδιά και ευλόγησε (διέταξε) τα μυρμήγκια και έτσι έγιναν οι Μυρμιδόνες, εξ ου και οι Μυρμιδόνες του Αχιλλέα. Απ’ τη βελανιδιά λοιπόν προέρχονται οι άνθρωποι.
Το 630 π.Χ. ρώτησαν οι Αθηναίοι το μεγάλο σοφό και νομοθέτη Σόλωνα τον Αθηναίο, πως θα προχωρήσουμε στην πνευματική, ψυχική και σωματική διάπλαση των θεμελίων της κοινωνίας και της πολιτείας, δηλαδή τη διαπαιδαγώγηση των νέων. Και ο σοφός απάντησε: «Παρά των γεωργών λαμβάνομεν διδαχάς, οι γεωργοί ότε μεν τα φυτά μικρά εστί φυλάττουσι ότε δε αυξάνουσι τοις ανέμοις επιτρέπουσι».
Και αλλού ο συγγραφέας λέει: «οι γεωργοί τους αγρούς εθεράπευον και εν ταις νομαί τα ποίμνια ένεμον»–φίλε Καρατζένη!!! Οι Αρχαίοι είχαν παράδειγμα τη φύση. Έπαιρναν παράδειγμα από το περιβάλλον.
Αλλά και ο Ηρόδοτος έφτασε στην Αίγυπτο για να μας περιγράφει τι έκαναν και οι άλλοι λαοί για το περιβάλλον. Τους αρχαίους τους απασχολούσε και η συμπεριφορά των άλλων λαών. Και επειδή εν τω Νειλω βίβλος φύεται άφθονος πολλώ άξια τοις Αιγύπτιοις. Βύβλινα μεν γαρ ην τα ιστία βίβλινα δε και τα βιβλία αυτών ε!!! Εμείς εδώ θα λέγαμε δρύινα εστί. Και από τις ρίζες της βίβλου έτρεφοντο οι Αιγύπτιοι.
Οι πρόγονοι μας έδωσαν τον πλουτισμό και τον εισπράττουν οι άλλοι, εμείς ας αφυπνιστούμε, εμείς είμαστε η πηγή του πολιτισμού. Εγώ συγκλονίζομαι όταν αναφέρομαι στους προγόνους μας. Κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς για τη φύση και το περιβάλλον. «Ο κατά φύσιν ζειν ταυτώ κατ’ αρετήν ζειν» έλεγε ο Ζήνων ο Κητιεύς.
Δεν έχω πρόθεση να σας κουράσω, θέλω ότι ο Αριστοτέλης δίδασκε μέσα στη φύση, εκεί στη σημερινή βουλή, είχε ιδρύσει την Περιπατική σχολή, το λεγόμενο Λύκειο. Δεν ήθελαν αίθουσες και γραφεία, έξω την υμνούσαν, την ερευνούσαν. Από μέσα την πρόσεχαν και τη σέβονταν.
Ο Πλάτωνας κάτω από την ελιά δίδασκε–σώζεται μία ακόμη εκεί στη Γεωπονική σχολή. Εκεί κάτω από τα δέντρα, ο μεγάλος αυτός σοφός και ιδεαλιστής, έδινε μαθήματα επιστημονικού χαρακτήρα και όχι μόνο.
Η ελιά δέντρο της θεάς Αθηνάς, δέντρο της ειρήνης, της σοφίας, της αφθονίας, στεφάνι θριάμβου για τους νικητές, όπως και η Δάφνη, οι αρχαίοι μίλαγαν με τη φύση και παρακολουθούσαν τις φάσεις της εξέλιξής της. Η φύση και το περιβάλλον δεν έχουν ηγεμόνες, δεν έχουν δεσπότες. Η φύση ενεργεί αυτοποιητικά, αυτοργανώνεται, αυξάνεται, την καταστρέφουμε και ξεπετιέται καλύτερη. Μόνο που πρέπει να προλάβει, πως λέμε για τον ασθενή μήπως γίνει μη αναστρέψιμος η υγεία της.
Θα καταστραφούμε! Δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε ζωή δίχως περιβάλλον, δίχως αέρα και νερό, δίχως δέντρα , δίχως χλωρίδα και πανίδα!!!
Και στους Δελφούς, που θεωρούνται το κέντρο της γης (του κόσμου), εκεί οι αρχαίοι υμνούσαν τους θεούς και το περιβάλλον, κάτι που ακόμα και σήμερα προξενεί μαγεία. Έτσι επέλεγαν το περιβάλλον για τις διάφορες εκδηλώσεις τους. Εκεί η Πυθία μίλαγε μασώντας Δάφνη: «ου μάαντιδα δάφνην ου παγάν λαλέουσα απέσβεστο και λάλων ύδωρ».
Πάνω στην Ακρόπολη κονταροχτυπήθηκαν Αθηνά και Ποσειδώνας και η μεν θεά έδωσε την ελιά, ο δε θεός το νερό που σώζεται η πηγή ακόμη και σήμερα εκεί πάνω στον ιερό βράχο, στο Ερέχθειο.
Θέλω όμως να πω το εξής, με την ευκαιρία επειδή πρόσφατα τελέστηκαν στην πατρίδα μας οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τους Έλληνες, πέρα απ’ το γεγονός ότι σκέφτηκαν και συνέλαβαν την μεγάλη αυτή ιδέα, τους απασχόλησε που θα τους κάνουν, κάπου έπρεπε να λάβουν χώρα. Βέβαια δεν θα τους έκαναν στην Ομόνοια ούτε στην πλατεία Βάθης, πήγαν εκεί σ’ αυτό το θαυμάσιο τόπο, το εξαίσιο περιβάλλον. Στην Αρχαία Ολυμπία, μέσα στη φύση και ακούστε πως περιγράφει ο αρχαίος συγγραφέας το εκεί περιβάλλον και τη φύση. «Η Ολυμπία το πάλαι τόπος ιερός ην. Άπας δε ο χώρος ούτος υλήεις (δασώδης) και άξιος θέας ην και παντοδαπών ανθέων (κάθε λογής) έγεμε. Ποταμοί δε δινηέντες και ιχθυόεωτες (γεμάτοι στροφές και ψάρια, ορμητικοί) ενταύθα ιερόν αιγλήεν (λαμπρό, ονομαστό) του Διός εν τω άλσει ην και χωριού όμοιον θεάτρω ο στάδιον ωνομάζετο. Ενταύθα τα Ολύμπια κατά παν τέταρτον έτος εγίγνετο».
Τελειώνοντας θα ήθελα, κλέβοντας από κείμενα του φίλου μας Νίκου Καρατζένη, αυτού του αξιόλογου συγγραφέα, να σας δώσω την περιγραφή της φύσης και του περιβάλλοντος, με 2-3 κομματάκια που έχω κάνει «συρραφή» στο δικό μου στυλ και που έχουν, κατά τη γνώμη μου, άμεση σχέση με το θέμα του Συνεδρίου μας, την βελανιδιά και το περιβάλλον.
« Ως θηρευτής της βουνίσιας ομορφιάς, της φύσης και του περιβάλλοντος, βίωσα και βιώνω εικόνες που με αναζωογονούν και που με ταξιδεύουν στ’ όνειρο».!!! Και συνεχίζει ο συγγραφέας «Έχω την αίσθηση όταν βρίσκομαι μέσα στη φύση, ότι υπάρχει μια ζωή ανόθευτη, ειρηνική και γαλήνια που δεν έχει τίποτα το κοινό μ’ αυτήν που ζούμε σήμερα, μια ζωή που πειθαρχεί στον πανάρχαιο ρυθμό της φύσης, των ωρών και των εποχών. Μια ζωή στη οποία ο χρόνος έχει σταματήσει στην αιωνιότητα».
«Μεσάνυχτα λοιπόν και εκεί στην θεκορφή της Πίνδου ακέραιος και ολοστρόγγυλος του φεγγαριού ο δίσκος αγκυροβολεί στο κέντρο τ’ ουρανού ή αλλιώς οι περιπλανήσεις του ολόγιομου φεγγαριού στα διάφανα νερά του Αράχθου και του Ασπροποτάμου»
«Ώρα σημαδιακή για την επενέργεια των αρχέγονων δυνάμεων της φύσης. Σιωπήσαμε για να αφουγκραστούμε τη μοναδική μουσική του σύμπαντος, τη βοή του δάσους, να νιώσουμε την ανάσα της γης, τον παλμό των αστεριών...»
Και συνεχίζει ο συγγραφέας Καρατζένης «Σκέφτομαι πόσα λίγα πράγματα χρειάζεται ο άνθρωπος για να νοιώσει όμορφα. Η ψυχή μας διψάει για ήλιο, χρώματα, πηγές και συναίσθημα. Συλλογίζομαι πως ο σύγχρονος άνθρωπος θηρεύει άγονα και ψυχοφθόρα κυνήγια, ενώ είναι πανθομολογουμένως πως κανένας ποτέ και πουθενά σ’ ολάκερη την οικουμένη δεν κατόρθωσε να γεμίσει τον απύθμενο πίθο των Δαναΐδων». Νίκος Καρατζέρης ένα θερμό χειροκρότημα.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.!!!!
(Το παρόν κείμενο εκφωνήθηκε στην ημερίδα για το Δάσος της Βελανιδιάς, που πραγματοποιήθηκε στις 12/6/2005, στον Αστακό).

O φιλόσοφος Αριστοτέλης μιλάει για τον ένα Θεό

του Μπάμπη Τσελεπή*
«Ακάματος φύσις Θεού γεννήσεται ουκ έχουσα αρχήν. Εξ αυτού δε ο πανσθενής ουσιούται Λόγος»=«Ακατάβλητος φύσις Θεού θα γεννηθεί που δεν έχει αρχήν. Από αυτόν λοιπόν αποκτά ουσία ο παντοδύναμος Λόγος».
Ο Αριστοτέλης θεωρείται το πολυμαθέστατο πνεύμα όλων των αιώνων. Στις γνώσεις του περικλείεται κάθε επιστήμη και ανθρώπινη σοφία. Φυσική, μετεωρολογία, αστρονομία, ανθρωπολογία, φιλοσοφία, λογική, μεταφυσική ήσαν περιοχές της επιστήμης με τις οποίες ασχολήθηκε ο Αριστοτέλης.
Μολονότι έζησε 400 χρόνια προτού να έρθει ο Χριστός στον κόσμο, εν τούτοις πίστευε στο θεό, κυβερνήτη και δημιουργό του κόσμου. Ιδού η σειρά των σκέψεών του: Στον κόσμο παρατηρούμε παντού την κίνηση και τη μεταβολή. Κάθε κίνηση έχει άλλη κίνηση ως αιτία. Προχωρώντας έτσι προς τα πίσω, φθάνουμε στην αρχική κίνηση. Αυτή όμως δεν μπορεί να υπόκειται σε κίνηση έξωθεν και σε μεταβολή. Άρα πρέπει να δεχθούμε μία αρχήν ακίνητον και αναλλοίωτον. Την αρχή αυτή την ονόμασε ο Αριστοτέλης «πρώτο κινούν». Και τούτο είναι το «κινούν ακίνητον», δηλαδή ο Θεός, ο οποίος είναι η αιώνια και αμετακίνητος αρχή.
Πρόδρομος τού Χριστιανισμού
Ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι μίλησαν για έναν θεό, αιώνιο, δημιουργό και κυβερνήτη του Σύμπαντος κόσμου. Οι φιλόσοφοι αυτοί θεωρούνται και είναι οι πρόδρομοι και διδάσκαλοι τού χριστιανισμού.
Ο βασικός λόγος που η Ορθοδοξία και το Βυζάντιο τίμησαν τον Αριστοτέλη, τοποθετώντας εικόνες του στους πρόναους των ιερών ναών, ήταν η αναγωγή της σκέψης του φιλοσόφου προς ένα πρωταρχικό αίτιο κίνησης των σωμάτων του κόσμου, ενός σώματος ως πρώτου αιτίου. Του ενός Θεού.
Πρώτος που αναγνώρισε το βάθος, τον πλούτο και τη μεγάλη αξία και αποστολή που έχει για ολόκληρο τον κόσμο η φιλοσοφία και ο πλούτος της γλώσσας των προγόνων μας, υπήρξε ο Ιησούς Χριστός.
Όταν τον πληροφόρησαν οι μαθητές του ότι τον ζητούν Έλληνες αναφώνησε ευχαριστημένος «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο υιός τού άνθρωπου» (Ιωάν.12, 20-23), εννοώντας βέβαια την αναγνώριση και την αξία που θα ’δινε στη διδασκαλία του η ελληνική φιλοσοφία και η πλούσια ελληνική γλώσσα. Αφού όταν αργότερα θ’ αποστείλει τους μαθητές του στα πέρατα της γης για να κηρύξουν και μαθητεύσουν «πάντα τα έθνη», είχε φροντίσει από πριν να ομιλείται η ελληνική γλώσσα σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο με τον Έλληνα Μακεδόνα Μεγάλο Αλέξανδρο και ακόμη επέτρεψε να γραφεί η διδασκαλία του στην ιερή πλέον γλώσσα των ελλήνων, τη γλώσσα μας.
Οι Έλληνες εκλεκτός λαός του θεού
Εδώ να επισημάνουμε και την πληροφορία τού καθηγητή Ε. Πρόκου όταν το 1974, ως επίτιμος καθηγητής Πανεπιστημίου είχε μπεί στις βιβλιοθήκες του Βατικανού ιστοριοδιφώντας, ανακάλυψε Χειρόγραφο του Ευσέβιου του Παμφίλου (Επισκόπου Καισαρείας, 265 μ.Χ.), αναφερόμενο στο ανωτέρω εδάφιο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, όπου στο γνωστό «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο υιός τού ανθρώπου», υπήρχε και συνέχεια του κειμένου, η οποία ανεφέρετο στη δόξα της Ελλάδος ως εκλεκτής, θείας προελεύσεως χώρας και η οποία για λόγους ευνόητους έχει απαλειφθεί από τα Ευαγγέλια.
Παραθέτουμε το κείμενο όπως το μετέφερε ο καθηγητής Ε. Πρόκος: «Ησαν δέ τινές Ελληνες εκ τών αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τή εορτή. Ούτοι ούν προσήλθον Φιλίππω τώ από Βηθσαϊδά τής Γαλιλαίας, καί ηρώτων αυτόν λέγοντες: Κύριε, θέλομεν τόν Ιησούν ιδείν. Ερχεται Φίλιππος καί λέγει τώ Ανδρέα, καί πάλιν Ανδρέας καί Φίλιππος λέγουσι τώ Ιησού. Ο δέ Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογεννεί, φυτόν Ουράνιον καί βλάστημα Θείον ηκριβωμένον. Λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην»
Ελήληθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του Ανθρώπου = Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη αληθώς ανθρωπογεννεί = Η Ελλάς είναι η μόνη που πραγματικά γεννάει, δημιουργεί ανθρώπους. Φυτόν ουράνιον = Διότι είναι φυτό που ήρθε από τον ουρανό. και βλάστημα θείον ηκριβωμένον = και βλάστησε στη γη ως θεϊκό πανάκριβο δώρο. Λογισμόν αποτίκτουσα = η οποία εάν αποκτήσει τον (γήινο) συλλογισμό. Οικειούμενην επιστήμην = Τότε οικειοποιείται ολόκληρη την επιστήμη.
«Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου»: Η χαρά αυτή την οποία αισθάνθηκε και εξεδήλωσε ο Θεάνθρωπος, όταν οι Έλληνες τον επεσκέφθησαν είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση του ελληνισμού για την ανύψωση της ανθρωπότητος και αποτελεί χαιρετισμό προς τους Έλληνες ως προδρόμους και συνεχιστές της χριστιανικής αληθείας. Το νόημα των λόγων του Κυρίου είναι ότι από την στιγμή κατά την οποία έγινε η πρώτη ελληνική επίσκεψη προς τον Ιησού Χριστό, αρχίζει η δόξα του Κυρίου στο κόσμο. Τα στοιχεία τα οποία το Ελληνικό έθνος εκαλείτο από τον Θεό, να προσφέρει στο Χριστιανισμό ήταν: η σοφία των αρχαίων Ελλήνων, η αξιοθαύμαστος ηθική των Ελλήνων φιλοσόφων και η γλώσσα μας. Ο ελληνισμός, διαδοθείς ευρύτατα από τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου υπήρξε, ο παιδαγωγός της ανθρωπότητας, ο φωτοδότης του πολιτισμού στο κόσμο. Για όλα αυτά που προαναφέραμε δύναται το Ελληνικό Έθνος να χαρακτηρισθεί ως «έθνος άγιον, γένος εκλεκτόν».
(* Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα της διάλεξης: «Περί Αριστοτέλη» και εκφωνήθηκε στις 11/12/2008, στις Αστυνομικές Ακαδημίες).

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Κυκλοφόρησε ένα ξεχωριστό ημερολόγιο του 2010, από το Σύλλογο Αγραμπέλου με θέμα:Τα Αγραμπελιώτικα υφαντά.





Κυκλοφόρησε το ημερολόγιο 2010 του Μορφωτικού πολιτιστικού Συλλόγου Αγραμπελιωτών «Η Αγράμπελη» όπου παρουσιάζεται η παραδοσιακή υφαντική τέχνη του Αγραμπέλου, που γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση στο γραφικό χωριό και πλέον αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του. Η ξενάγηση στον κόσμο των Αγραμπελιώτικων υφαντών ανοίγει με τον πρόλογο της Μαρίας Μπαμπάνη, η οποία περιγράφει γλαφυρά πώς η τοπική παράδοση συνδέει την υφαντική με την ίδια τη ζωή. Στη συνέχεια παρουσιάζονται τα Αγραμπελιώτικα υφαντά, φλοκάτες, κουβέρτες, μπατανίες, κουρελούδες, κιλίμια, σαέσματα, κ.α. που φτιάχτηκαν από τη ψυχή και τα χέρια των Αγραμπελιώτισσων γυναικών. Για να παραγγείλετε και να προμηθευτείτε το σπάνιο συλλεκτικό ημερολόγιο, επικοινωνήστε με τον πρόεδρο του συλλόγου: Γιώργος Τσέλιος, τηλ: 6973661013.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

O Μπάμπης Τσελεπής ήταν ομιλητής στη Παρουσίαση του Βιβλίου: «Μνημεία Δήμου Μεδεώνος» του Βαγγέλη Κουτιβή, στην Κατούνα.





Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη απο κόσμο και με ομιλητές: Τον Βαγγέλη Κουτιβή που έγραψε το βιβλίο, τον Αιδεσιμότατο πάτερ Απόστολο Μπλέτσα, τον πρόεδρο του Συλλόγου Κωνωπινιωτών Χολή Θεόδωρο, τον Γυμνασιάρχη Άρη Μπιτσώρη πρόεδρο του Συλλόγου Μπαμπίνης και το μέλος του Συλλόγου φίλων βελανιδιάς Μπάμπη Τσελεπή, ο οποίος με την έξοχη ρητορική του δεινότητα καθήλωσε όλο το ακροατήριο. Ο συντονισμός της παρουσίασης έγινε από την Εκπαιδευτικό Βάσω Καρέλου. Η παρουσίαση έγινε υπό την Αιγίδα των: Συλλόγου φίλων της Βελανιδιάς «η Αμαδρυάδα», Πολιτιστικού Συλλόγου Μπαμπίνης «Χριστόδουλος Παμπλέκης», πολιτιστικού Συλλόγου Αγραμπέλων «Η Αγράμπελη», Πολιτιστικού Συλλόγου Κωνωπινιωτών «Οι Άγιοι Απόστολοι» και του Πολιτιστικού Συλλόγου Αετινών Αθήνας «Ο Μπούμστος». Στην εκδήλωση που χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερα μεγάλη προσέλευση, παρευρέθηκαν πολλοί άνθρωποι της Κατούνας, καθώς και πρόεδροι συλλόγων και φορέων του πατριδοτοπικού κινήματος. Το βιβλίο αυτό ελπίζουμε να αποτελέσει το εφαλτήριο για ανάλογες προσπάθειες από τους συντοπίτες μας στο άμεσο μέλλον, με στόχο την ανάδειξη του ιστορικού παρελθόντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας.

Αναμνήσεις: Το μάζεμα του Καπνού στον Πρόδρομο Ξηρομέρου από την οικογένεια του Χρήστου Τσελεπή.


Δημοσιεύουμε δυο παλιές φωτογραφίες από τον καπνό στον Πρόδρομο Ξηρομέρου από την οικογένεια του Χρήστου Τσελεπή. Εκείνη την εποχή του μαζώματος, όλο το χωριό ήταν στο πόδι. Οι συγχωριανοί μας κινούσαν τα μαύρα μεσάνυχτα , στις τρεις η ώρα για τα καπνοχώραφα. Φορούσαν τα πιο παλιά ρούχα που είχαν, γιατί καταστρέφονταν από το χώμα και την κόλλα του καπνού, για να πάνε να μαζέψουν. Μετά όλοι μαζί το πρωί στη λότζα του σπιτιού αρμάθιαζαν το καπνό και έλεγαν ιστορίες.
Σε ανάμνηση της εποχής του καπνού δημοσιεύουμε το ποίημα «Βραχωρίτικο».
ΒΡΑΧΩΡΙΤΙΚΟ
του Πάνου Χατζόπουλου


Μάνα μου, βραχωρίτισσα, με το λερό φουστάνι
το κόκκινο, που τόκανε σταχτύ σαν καταχνιά
η μαύρη κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι,
όλα της τα φαρμάκωσες, μεδούλι και καρδιά...

Μάνα μου, καπνοφύτισσα, του Ζαπαντιού δουλεύτρα,
στο φύτεμα, στο σκάλισμα πρώτη στην αργατιά,
σ' άρπαξεν ο πατέρας μου παιδούλα καρδιοκλέφτρα
και σε κλειδωμαντάλωσε στην πιο βαρειά σκλαβιά.

Μέσα στην καπνοθάλασσα πνίγηκε ο έρωτάς σας
κι ο γάμος σας δεν σούδωσε καμιά ξαποστασιά.
Γεύτηκες πίκρες και καΰμούς κι απ' τη σκληρή δουλειά σας
πλούτισαν έμποροι τρανοί γεμάτοι αναλγησιά.

Τη ζήση σου όλη πέρασες μέσα στα καπνοτόπια,
αγέλαστη κι ακούραστη, χωρίς καμιά χαρά.
τ' άγια σου χέρια τ' άπλωνες, γύρα σ' όλα τα τόπια,
φρουρός, προστάτης της σοδειάς. Μάνα σ' όλα μπροστά,

στο μάζεμα, στ' αρμάθιασμα, στο γύρισμα στη λιάστρα
και για βαντάκιασμα θαμπά σαν έπεφτε δροσιά.
Στο πάστρεμα, στο ζύμωμα, στο φούρνο και στη γάστρα
χρόνια και χρόνια δούλεψη χωρίς ανάσα μια.

Και τα παιδιά, που ερχόντανε τόνα κοντά από τάλλο
- κι όλο κορίτσια, ανάθεμα, που θέλανε προικιά -
κι οι θέρμες κι οι αναβροχές κι άλλο κακό μεγάλο
κι απ' το χαλάζι πιο τρανό, η μαύρη απουλησιά.

Και του πατέρα η αναμελιά και των παιδιών τα βίτσια,
οι πόλεμοι κι ο θάνατος κι η μαύρη κατοχή,
οι φυλακές, οι τράπεζες, οι φόροι, τα κορίτσια,
σε σένα πάνου σπάγανε, ατράνταχτη ψυχή...

Με το φαρμάκι στην καρδιά και με το βαχ στο στόμα,
τα ολανθισμένα νιάτα σου ρέψανε στη δουλειά.
Μεσ στο χωράφι γέρασες και πολεμάς ακόμα,
ως τη στερνή σου την πνοή, να ζήσει η φαμελιά.

Μάνα μου, αρχόντισσα χλωμή του μόχτου και του πόνου,
δαχτυλιδάκια γαλανά κι ονείρατα γλυκά,
τα δάκρυα σου γίνουνται κι ο ιδρώς όλου του χρόνου
δίχως για σένα διάφορο να μένει στα στερνά.

Μάνα μου, βραχωρίτισσα, ο μόχτος ο δικός σου
χαρίζει τέτοιαν ευωδιά περίσσεια στο φυτό,
που γίνεται στο κάπνισμα - το δάκρυ το πικρό σου –
παρηγοριά και δύναμη κι ελπίδα στο φτωχό.

Μάνα μου, καπνοφύτισσα, το κλαρωτό φουστάνι
κατάμαυρο σου τόβαψε, μουντό σαν καταχνιά,
η πικρή κόλλα του καπνού. Φαρμακερό βοτάνι,
όλα της τα φαρμάκωσες ζήση, ψυχή, καρδιά...

Αποφθέγματα κατά Μπάμπη Τσελεπή...

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΛΕΠΗΣ :
«Τα ουρλιαχτά των ενόχων ακούγονται πολύ διαφορετικά από τις κραυγές των αθώων…»

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΜΠΙΤΣΩΡΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΕΛΕΠΗ.




Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Μπάμπης Τσελεπής

Μπάμπης Τσελεπής
Αντιστασιακός. Γεννήθηκε στον Πρόδρομο Ξηρομέρου. Πνεύμα ανήσυχο, άνθρωπος της δράσης και ιδεολόγος υπήρξε υποδειγματικός μαχητής εναντίον της χούντας (1967-1974) από την οποία βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.
Με πείσμα (όπως ο ήρωας της ταινίας το εξπρές του μεσονυκτίου), κατάφερε να επιζήσει στις φυλακές του Γεντί-κουλέ, της Αίγινας, της Κέρκυρας και του Κορυδαλλού με όραμα του να γίνει η κοινωνία καλύτερη.
Είναι γνήσιο τέκνο της πολυτάραχης και πολύπαθης ζωής, αφού έζησε, πόνεσε και ζυμώθηκε με τον ιδρώτα και το αίμα των αδελφών ανθρώπων. Η γνωριμία μαζί του είναι συγκλονιστική καθώς απέναντι σου διακρίνεις ότι έχεις έναν άνθρωπο που έχει ανοικτή καρδιά, διαπεραστικό βλέμμα, ένα χείμαρρο συναισθημάτων αφηγηματικής ικανότητας και μια ψυχή με σπάνια ανθρώπινη ευαισθησία. Στην ημερίδα στον Αστακό για τις βελανιδιές, ο Μπάμπης ήταν εισηγητής με θέμα: «Αρχαία Ελλάδα και περιβάλλον» και ήταν μια ομιλία από εκείνες που έχεις σπάνια την ευκαιρία να ακούσεις. (Απίστευτο: μίλησε για 20 λεπτά, με πολλές αναφορές στους Αρχαίους συγγραφείς, χωρίς να κοιτά σημειώσεις). Μόλις τελείωσε η ομιλία του οι καλεσμένοι συγκινήθηκαν, του έδιδαν συγχαρητήρια και σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους: «Αυτός ο άνθρωπος είναι φαινόμενο».
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Αετός», τεύχος 34)

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΣΤΟ ΒΕΛΑΝΙΔΟΔΑΣΟΣ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ


Αντιπροσωπεία της ειδικής μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής, με επικεφαλής τον Πρόεδρό της Κυριάκο Μητσοτάκη, επισκέφτηκε το Βελανιδοδάσος Ξηρομέρου, την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009. Στο πλαίσιο της επίσκεψης, οι βουλευτές ξεναγήθηκαν, προκειμένου να δουν από κοντά το μεγαλύτερο δρυοδάσος των Βαλκανίων από τον συγγραφέα Μπάμπη Τσελεπή και στη συνεχεία επισκέφτηκαν τη Δημοτική βιβλιοθήκη στη Σκουρτού και ενημερώθηκαν από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Φίλων της Βελανιδιάς Σπύρο Φυσελιά, αλλά και από φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, για τα προβλήματα που υπάρχουν στο δάσος και τις δυνατότητες αντιμετώπισής τους.
Η αντιπροσωπεία της Επιτροπής αποτελείτο από τον πρόεδρο της Κυριάκο Μητσοτάκη και τους βουλευτές Σπήλιο Λιβανό, Χρήστο Βερελή, Θάνο Μωραίτη και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Μπανιά. Παρόντες ήταν και ο Αντινομάρχης Δημοσθένης Καπώνης, ο π. Βουλευτής Ανδρέας Μακρυπίδης, ο ε.α Αντιπτέραρχος, τ. Δήμαρχος Μεσολογγίου Γεώργιος Πρεβεζάνος, ο Νομαρχιακός σύμβουλος Σκαρμούτσος Γεώργιος, ο Πρόεδρος του ΤΕΕ Αιτωλοακαρνανίας Γεώργιος Παπαναστασίου , οι Δήμαρχοι Αστακού Στάϊκος Παναγιώτης, Αλυζίας Δημήτρης Τριποτσέρης, Φυτειών Παναγιώτης Τζαχρήστας, η Δασάρχης Αμφιλοχίας Κοσμετάτου Αμαλία καθώς και πολλοί άλλοι από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα δασαρχεία, τους περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς συλλόγους.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων της Βελανιδιάς Σπύρος Φυσελιάς, αφού ευχαρίστησε τους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου για την επίσκεψη τους στον δάσος, ξεκίνησε την ομιλία με ταυτόχρονη προβολή σλάιτς και αφού πρώτα ανέφερε τους σημαντικότερους κίνδυνους που απειλούν το βελανιδοδάσος και που έχουν συντελέσει διαχρονικά στην συρρίκνωσή του, και είναι: «Οι παράνομες εκχερσώσεις και καταπατήσεις του δημόσιου δάσους, οι εμπρησμοί που γίνονται με σκοπό την επέκταση των βοσκοτόπων και των καλλιεργούμενων εκτάσεων, η υπερβόσκηση με κύρια είδη τα αιγοπρόβατα που εμποδίζουν την φυσιολογική ανάπτυξη των νεαρών βελανιδιών και ο σημαντικότερος όμως κίνδυνος εξαφάνισης του δάσους οφείλεται στην λαθροϋλοτομία με σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση του ξύλου της βελανιδιάς, το οποίο διοχετεύεται ως καυσόξυλα στα κοντινά αστικά κέντρα της περιοχής. Η λαθροϋλοτομία έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα αφότου σταμάτησε να γίνεται η συλλογή του βελανιδιού. Είναι συγκριτικά η πλέον κερδοφόρα μορφή παράνομης εκμετάλλευσης του βελανιδοδάσους και ταυτόχρονα αποτελεί τον πιο ανήθικο οικολογικά στόχο αυτής της εκμετάλλευσης. Τα δέντρα της βελανιδιάς δεν βλέπονται πλέον σαν μια πηγή βασικού οικονομικού παράγοντα και είναι εκτεθειμένα σε παράνομη ξύλευση για τις επιχειρήσεις ξυλείας και για τη θέρμανση από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες. Η παράνομη ξύλευση είναι δύσκολο να σταματήσει και αυτό έχει δημιουργήσει έντονο τοπικό ενδιαφέρον για την προστασία του υπολειπομένου δάσους». Και κατέληξε: «Προκειμένου να διατηρηθεί, να προστατευθεί και να αναδειχθεί το βελανιδοδάσος του Ξηρομέρου απαιτείται να ενταχθεί σε ένα καθεστώς προστασίας, να αποτελέσει δηλαδή Προστατευόμενη Περιοχή. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να εκπονηθεί Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη στο πλαίσιο του Ν. 1650/1986 σύμφωνα με τις προδιαγραφές του ΥΠΕΧΩΔΕ, η οποία μεταξύ των άλλων θα προβλέπει και τη σύσταση ενός αρμόδιου Φορέα Διαχείρισης (ΦΔ) που θα έχει την αποκλειστική ευθύνη για την εφαρμογή και παρακολούθηση των όσων θα προβλέπει η ως άνω μελέτη. Η μελέτη αυτή κατά τη διάρκεια της εκπόνησής της θα πρέπει να τεθεί υπόψη και να συζητηθεί με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς και κυρίως με την τοπική κοινωνία, ώστε να διαμορφωθεί κατά το δυνατό κοινή συναίνεση στα διάφορα διαχειριστικά μέτρα και τα μέτρα προστασίας και να εξασφαλισθεί η πραγματοποίηση των σκοπών του διαχειριστικού σχεδίου και της προστασίας της περιοχής».
Αμέσως μετά ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόεδρος της επιτροπής χαιρέτησε λέγοντας : «Με την ευκαιρία αυτή θέλω να ευχαριστήσω τον Σύλλογο φίλων Βελανιδιάς για την αναλυτική ενημέρωση και θα προτείνουμε, στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων μας, καθαρές και βιώσιμες λύσεις για το μέλλον του δάσους. Ο φυσικός μας πλούτος αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα της πατρίδας μας. Πρέπει να τον διατηρήσουμε, να τον προστατεύσουμε και να τον αναδείξουμε».
Ήταν ακόμα εκεί: Οι ιερείς Φώτης Χαντζής και Παπούλιας Κώστας, οι Αντιδήμαρχοι Στράτου Σωτήρης Στυλιαράς και Χρήστος Νικολάου, ο Αντιδήμαρχος Φυτειών Γιάννης Γαλάνης, από το Κεντρικό Συμβούλιο της Ο.Π.ΣΥ.Ξ ο Άγγελος Μηλιώνης, αντιπροσωπεία από το Δασαρχείο Αμφιλοχίας, οι δημοτικοί σύμβουλοι Αστακού Γιώτης Αλέξανδρος και Κοσσόβας Ηλίας, ο π. Δήμαρχος Φυτειών Πάνος Γαζέτας, οι πρόεδροι Τ.Σ. Γουριώτισσας Κώστας Κώστας, Ρίγανης Μιχάλης Χαραλάμπους, από το Τ.Σ. Σκουρτούς ο Σταμάτης Τζογάνης, ο δημοσιογράφος Μάκης Γουβέλης, η εκδότρια της εφημερίδα Αποκάλυψη Λίτσα Μπαμπάνη, από τη Ραδιοφωνία Ξηρομέρου ο Μιχάλης Βραχάς, ο Πρόεδρος του συλλόγου Σκουρτιανιτών Μάκης Στρατούλης, όλα τα παιδιά της βελανιδιάς, κ.α.

Σποροφύτευση Βελανιδιάς στις Αστυνομικές Σχολές στους Θρακομακεδόνες.

Σποροφύτευση Βελανιδιάς στις Αστυνομικές Σχολές στους Θρακομακεδόνες.
Την Τετάρτη (19-3-08) έγινε σποροφύτευση και δεντροφύτευση μικρών δένδρων βελανιδιάς από τον Σύλλογο φίλων Βελανιδιάς σε συνεργασία με σπουδαστές του Τμήματος Ξένων Γλωσσών της Σχολής Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης της Ελ. Αστυνομίας στον προαύλιο χώρο της Σχολής στους Θρακομακεδόνες.
Τα δέντρα φυτεύτηκαν σε σχήματα ισόπλευρο τριγώνων, σε περίοπτη θέση, στην κεντρική είσοδο του Διοικητηρίου της Σχολής, δίπλα από τις αίθουσες διδασκαλίας.
Ακολούθησε τελετή στο διδακτήριο της Σχολής όπου ο Αιτωλοακαρνάνας Διοικητής του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Αστυν. Διευθυντής Κορδολαίμης Ανδρέας με τους σπουδαστές προλόγισε την εκδήλωση και καλωσόρισε τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου φίλων Βελανιδιάς (Τσέλιο Γιώργο, Τσελεπή Μπάμπη και Σαλτογιάννη Χρήστο)και κάλεσε στο βήμα τους σπουδαστές Αρχιφύλακα Μούσιο Θεοδόσιο, Ανθυποπυραγό Καρά Αικατερίνη και Υπαστυνόμο Μάγγανο Απόστολο όπου απήγγειλαν τα ποιήματα «Το δάσος», «Η βελανιδιά» και «Η κατάρα του πεύκου», αντίστοιχα.
Στη συνέχεια κάλεσε στο βήμα τον εκπρόσωπο του Συλλόγου φίλων Βαλανιδιάς και περιβάλλοντος κ. Τσελεπή Μπάμπη ο οποίος μίλησε για την ενέργεια των Σπουδαστών Αστυνομικών και Πυροσβεστών, εξήρε την πρωτοβουλία τους για την σποροφύτευση-δεντροφύτευση που προέβησαν στο προαύλιο της Σχολής. Ευχαρίστησε και συνεχάρη το Διοικητή της Σχολής Ταξίαρχο Τζώρτζη Ιωάννη, του Διοικητή του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Αστυνομικό Διευθυντή Κορδολαίμη Ανδρέα, τον Αστυνομικό Υποδιευθυντή σπουδών Τσούγκο Κωνσταντίνο και τους σπουδαστές και στη συνέχεια αναφέρθηκε στο ιστορικό δέντρο που λέγεται βελανιδιά που απλόχερα η θεία πρόνοια έδωσε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην περιοχή Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας. Στη συνέχεια ο Διοικητής της Σχολής συνεχάρη τους εκπροσώπους της βελανιδιάς και τους ευχαρίστησε που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Σχολής και έδωσαν αρκετά δέντρα για φύτεμα αλλά και για την παρουσία τους.
Στο τέλος της τελετής ακολούθησε διάλογος-συζήτηση των εκπροσώπων του Συλλόγου με τους σπουδαστές της Σχολής, την οποία συντόνισε ο Αστυν. Διευθυντής Κορδολαίμης Ανδρέας. Οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις και γενικά ο διάλογος υπήρξε κατατοπιστικός και εποικοδομητικός και ανωτέρω Διευθυντής ευχαρίστησε τα μέλη του Συλλόγου και τους ευχήθηκε καλή συνέχεια στην εθελοντική προσπάθεια που καταβάλουν για την προστασία του περιβάλλοντος και της βελανιδιάς.

Διακεκριμένη τιμή στον Πατήρ Βασίλειο Πόπη.

Διακεκριμένη τιμή στον Πατήρ Βασίλειο Πόπη.
Τιμήθηκε με βραβείο από την «Βελανιδιά» για την προσφορά του στην προστασία και ανάδειξη του Βελανιδοδάσους Ξηρομέρου.
Στις 30 Μαρτίου 2008, στη γιορτή του Συλλόγου φίλων της Βελανιδιάς, σε μια ιδιαίτερη τελετή και παρουσία πολλών πολιτικών, επιστημόνων, Δημάρχων, εκπροσώπων φορέων του νομού Αιτωλοακαρνανίας και άλλων εξεχουσών προσωπικοτήτων, τιμήθηκε ο καταξιωμένος Ιερέας π. Βασίλειος Πόπης, που κατάγεται από το Αγράμπελο και είναι πρωθιερέας στον Άγιο Σπυρίδωνα Πειραιά, με το βραβείο περιβαλλοντικής ευαισθησίας, για τις προσπάθειές του να ευαισθητοποιήσει την τοπική κοινή γνώμη για την προστασία και ανάδειξη του Βελανιδοδάσους Ξηρομέρου.
Ο πατήρ Βασίλειος Πόπης σε πείσμα των καιρών συνεχίζει να κρατά ζωντανή την ευαισθησία και την αγάπη για το περιβάλλον δίνοντας ένα ζωντανό παράδειγμα πνευματικής περιβαλλοντικής αντιστάσεως στην σημερινή παρακμή. Ένα παράδειγμα που οφείλει να βρει μιμητές.
Κατά την διάρκεια της τελετής ο Μπάμπης Τσελεπής προσφώνησε τον τιμώμενο ιερέα π. Βασίλειο Πόπη και είπε μεταξύ άλλων: «Ο Αιδεσιμότατος τιμάται για το πολυσύνθετο χριστιανικό του έργο και για την πολύτιμη συμβολή του να ευαισθητοποιήσει την τοπική κοινωνία για την προστασία και ανάδειξη του Βελανιδοδάσους Ξηρομέρου. Ο π. Βασίλειος Πόπης τιμά τον τόπο μας και λαμπρύνει με την όλη του παρουσία τον κόσμο της Εκκλησίας. Άξιος στα ιερά του καθήκοντα, ικανότατος ιερέας αποτελεί τον στυλοβάτη του Συλλόγου μας, δείχνοντας συγχρόνως στοργή και αγάπη στη Βελανιδιά. Ο πατήρ Βασίλειος, κατέληξε ο Μπάμπης Τσελεπής, έχει αναλάβει με πανοπλία πνεύματος, πρωτοβουλίες για την προστασία της Βελανιδιάς και του περιβάλλοντος γενικότερα, ως νέος Μωυσής, να οδηγήσει το λαό στη γη της επαγγελίας».
Ακολούθως ο επίτιμος Πρόεδρος της ΠΑΝ. ΣΥ, Εφέτης Αλέκος Σάββας απένειμε στον π. Βασίλειο Πόπη: την πλακέτα του Συλλόγου και το τιμητικό δίπλωμα. Στο τέλος της παρουσίασης ο Ιερέας π. Βασίλειος Πόπης ευχαρίστησε τον Σύλλογο φίλων της Βελανιδιάς για την τιμητική διάκριση που έγινε σ’ αυτόν, τον Μπάμπη Τσελεπή για τον υποδειγματικό τρόπο της ομιλίας του καθώς και τους παρευρισκομένους στην εκδήλωση, που τον τίμησαν με την παρουσία τους.

Ταξίδι στην λαογραφία και την παράδοση του Αγραμπέλου.

Ταξίδι στην λαογραφία και την παράδοση του Αγραμπέλου
του Μπάμπη Τσελεπή*
Το λαογραφικά στοιχεία του Αγραμπέλου είναι ένας ανεξάντλητος θησαυρός, που πότε μας παραπέμπει στην αρτιότητα της λαϊκής σοφίας και πότε στην αξεπέραστη τεχνική δεξιότητα των λαϊκών καλλιτεχνών. Ο λαϊκός πολιτισμός έχει πρώτα από όλα παραδοσιακό χαρακτήρα. Τα παραδοσιακά στοιχεία, καταξιωμένα με το πέρασμα του χρόνου στη συνείδηση του λαού, ανάγονται στο πολιτιστικό παρελθόν του και αποτελούν την παράδοσή του.
Η ίδρυση του Λαογραφικού Μουσείου Αγραμπέλου, από τον Μορφωτικό Πολιτιστικό Σύλλογο Αγραμπελιωτών «Η Αγράμπελη», όπου βρίσκουν φιλόξενη στέγη οι υλικές μαρτυρίες του τόπου, φιλοδοξεί να προβάλλει τον πολιτιστικό πλούτο του χωριού και να δημιουργήσει έναν πνευματικό πυρήνα αντάξιο των παραδόσεων και της ιστορίας του.
Ο ρόλος του Λαογραφικού Μουσείου αποβλέπει στην αναπαράσταση της ιστορίας του χωριού, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν, ενώ συγχρόνως συμβάλλει στην εθνική συνείδηση και διαφύλαξη της πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου μας αποπνέοντας εκείνο το λεπτό άρωμα του ρομαντισμού και των ήρεμων εικόνων που έχουν πια οριστικά χαθεί.
Τα αντικείμενα που εκτίθενται συνθέτουν μια ομάδα παραμέτρων που αναδεικνύει λεπτομερειακά την εικόνα ενός χωριού και την πολιτιστική του κληρονομιά. Το περιεχόμενο των θεμάτων έχουν ιδιαίτερη σημασία για την σύνθεση της τοπικής ιστορίας και την ίδια στιγμή ερμηνευτικές, καθώς βοηθούν στην κατανόηση της βλάχικης κοινωνίας, κυρίως σε τοπικό επίπεδο.
Το Μουσείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια καρδιά που κτυπά για τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι με την πίστη τους σ’ αυτό και την αμέριστη συμπαράσταση τους προσπαθούν να κρατήσουν ακέραιες τις παραδόσεις τους και να τις μεταδώσουν στις επόμενες γενιές.
Το μουσείο είναι ένας τόπος αναπαράστασης της πολιτισμικής παραγωγής του Αγραμπέλου, προβάλλει την ταυτότητα της βλάχικης κοινωνίας, υποδεικνύει τις ρίζες τους και μέσα από τις συλλογές του βοηθά τον επισκέπτη στην κατανόηση και τη βίωση του βλάχικου τοπικού πολιτισμού. Κατηγορίες, τις οποίες θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ως αντικείμενο έρευνας της λαογραφικής επιστήμης, αφορούν στον υλικό βίο και την λαϊκή δημιουργία (σπίτι, ενδύματα και λαικές τέχνες), στον πνευματικό βίο ( θρησκευτική ζωή) και στον κοινωνικό βίο (καθημερινά έθιμα, ποιμενική ζωή, γεωργία, κ.α.)
Το σήμερα παραμένει δεμένο με το χθες. Το σύνολο του παρελθόντος είναι πάντα εν ζωή και εν λειτουργία μέσα στο παρόν, ακόμη και αν εμείς σήμερα δεν το θυμόμαστε πια. Η γνωριμία με το παρελθόν, η επαφή με τις ρίζες μας αποτελεί η βάση για το μέλλον. Με τους ανθρώπους συμβαίνει αυτό που συμβαίνει με τα δέντρα. Όταν τα δέντρα ξεριζώνονται μαραζώνουν και πεθαίνουν. Όσον οι ρίζες μένουν στη γη, αυτά επιβιώνουν, ανθίζουν, καρπίζουν.
Ο πολιτισμός και τα πολιτιστικά και λαογραφικά δρώμενα είναι ένας δυναμικός παραγωγικός τομέας. Δεν είναι έννοιες στεγανές. Όλα τούτα που ήταν φυλαγμένα σε αποθήκες και υπόγεια έχουν νόημα και είναι κομμάτια του παρελθόντος και θα έλεγα συμπληρώνουν την ιστορία του παρόντος, ενώ αν τα αφήναμε όπως ήταν θα παρέμειναν υπό το πέπλο της σιωπής.
Όλα τούτα μας θυμίζουν τις ρίζες μας, βαθιές όπως είναι σε τούτον τον τόπο που έθρεψε με αυτά τα εργαλεία τόσες γενεές και διαμόρφωσε τόσες συνειδήσεις.
Η ανάπτυξη της λαογραφίας εν γένει πιστεύω θα συνεχιστεί και από άλλους. Ας αποτελέσει την πηγή, την κυψέλη τούτο δω το μουσείο και το έναυσμα, το κίνητρο.
Πρέπει δε να εκτίθενται όπως είναι για να αποτελούν αρμονία με το περιβάλλον, τόσο το φυσικό όσο και το ανθρώπινο και να έχουν προσφορότερη χρησιμοποίηση ως επιστημονικά και μορφωτικά εργαλεία χωρίς την πλαστογράφηση της μορφής των.
Από τέτοια «ασήμαντα στοιχεία και εργαλεία» ο μεγάλος μας γεωγράφος Στράβων (63 π.χ.-23 μ.χ.) όταν παρά τις εξαντλητικές του προσπάθειες προσδιόρισε την τοποθεσία όπου βρισκόταν η Ομηρική Πύλος του Νέστορα, πριν την αφανίσει και αυτή η αδυσώπητη ροή του χρόνου.
Η λαογραφία μέχρι την αναγέννηση αναφερόταν περισσότερο στη θρησκεία αλλά έγινε ο συγκερασμός. Η ελληνοχριστιανική παράδοση. Ο Απόστολος Παύλος βρήκε στην Αθήνα και μνημεία και τα παρέκαμψε λέγοντας: «Γένος ουν υπάρχοντες του θεού ουκ οφείλομεν νομίζειν χρυσόν ή αργύρω η λίθον χαράγματι τέχνης και ενθυμήσεως ανθρώπου το θείον είναι όμοιον».
Η λαογραφία είναι επιστήμη που εξετάζει τα κατά παράδοσιν. «Η ιστορία έχει την αλήθεια της η λαογραφία την δική της αλήθεια». Εξετάζει τα φαινόμενα του λαϊκού πολιτισμού, ήθη, έθιμα, την τέχνη και γενικά τον υλικό βίο. Ιδρυτής της Λαογραφίας ως επιστήμης υπήρξε ο Γερμανός WILHELM HEINRICH RIL το (1858) καθηγητής της Ιστορίας του πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, διάβασε την διάλεξη του : «Η λαογραφία ως επιστήμη» «DIE VOLKSKUNDE GLEICHWIE WISSENSCHAFΤ».
Πατέρας της Ελληνικής Λαογραφίας
είναι ο Νικόλαος Πολίτης σημαντική φυσιογνωμία ο οποίος κατάφερε και εδραιώσει στην Ελλάδα την επιστήμη της Λαογραφίας. Υπήρξε καθηγητής της Ελληνικής Μυθολογίας και της Αρχαιολογίας από το 1890 και είχε συγγραφικά χαρίσματα και σπουδαία οργανωτική ικανότητα.
Αξίζει λοιπόν όλοι οι Ξηρομερίτες και οι Αιτωλοακαρνάνες να επισκεφτείτε το Αγράμπελο και να περάσετε από τον μοναδικό αυτό χώρο και να θαυμάσετε τις μοναδικές συλλογές του Λαογραφικού Μουσείου του χωριού.
(* το κείμενο εκφωνήθηκε στις 16 Αυγούστου 2007, στα εγκαίνια του Λαογραφικού
Μουσείου Αγραμπέλου)

Ομιλία του Μπάμπη Τσελεπή στα Βλυζιανά, για το Περιβάλλον.

Ομιλία του Μπάμπη Τσελεπή στα Βλυζιανά, για το Περιβάλλον
Το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος έχει αναδειχθεί στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ανθρωπότητας. Οι καταστροφικές συνέπειες για τον πλανήτη από το φαινόμενου του θερμοκηπίου, της ρύπανσης του αέρα και του νερού, της αύξησης του όγκου των απορριμμάτων είναι παρούσες παντού και απειλούν πρώτα από όλα το μέλλον της νέας γενιάς. Το μέλλον των παιδιών μας.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη λιώνει με ταχύτητα τους πάγους στην Αρκτική. Σε λίγα χρόνια η στάθμη του νερού στους ωκεανούς θα αρχίσει να ανεβαίνει με αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν οι παραθαλάσσιες περιοχές. Η ξηρασία απειλεί μεγάλες εκτάσεις με ερημοποίηση και ο κίνδυνος αυτός αφορά και την Ελλάδα.
Παράλληλα με αυτή την παγκόσμια οικολογική κρίση, η Ελλάδα αλλά και ο Ξηρομερίτικος τόπος μας αντιμετωπίζουν κάθε καλοκαίρι με τις πυρκαγιές μια περιβαλλοντική καταστροφή. Οι πυρκαγιές αποσταθεροποιούν τελείως την οικολογική ισορροπία του τόπου μας.
Η αλλαγή του κλίματος αποτελεί για την ανθρωπότητα μια από τις σοβαρότερες προκλήσεις των επόμενων ετών. Η αύξηση της θερμοκρασίας, το λιώσιμο των πάγων, τα αυξανόμενα φαινόμενα πυρκαγιών, ξηρασίας και πλημμυρών αποτελούν σαφείς ενδείξεις της αλλαγής του κλίματος. Οι κίνδυνοι για τον πλανήτη και τις μελλοντικές γενιές είναι τεράστιοι και χρειάζεται να λάβουμε αμέσως μέτρα για την αντιμετώπισή τους.
Στις άμεσες απειλές πρέπει να προσθέσουμε αυτή που ακολουθεί στον τόπο μας. Ενώ η Ελλάδα κατέχει το ρεκόρ των πλέον ρυπογόνων μονάδων ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη, συνεχίζει να μεγαλώνει το πρόβλημα και σχεδιάζει να εγκαταστήσει στον Αστακό ρυπογόνο εγκατάσταση που θα λειτουργεί με εισαγόμενο άνθρακα που είναι πολύ ρυπογόνος. Εμείς οι Ξηρομερίτες έχουμε χρέος λοιπόν να μην επιτρέψουμε την εγκατάσταση της μονάδος του θανάτου στον Αστακό και να μην επιτρέψουμε την παράδοση του λιμανιού σε καμιά πολυεθνική εταιρεία που όπως είναι γνωστό καραδοκούν.
Αντίστοιχα επαγρύπνηση χρειάζεται και για το Βελανιδοδάσος, όπου το έγκλημα με το κόψιμο της βελανιδιάς είναι διαρκές. Πρέπει να σταματήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση και χρειάζεται αποφασιστικότητα και πολύ συγκεκριμένα αυστηρά μέτρα από την πολιτεία και τα δασαρχεία. Να αντιταχθούμε απέναντι στα συμφέροντα των λαθρουλοτόμων και να μην επιτρέψουμε ο δασικός πλούτος να πουλιέται σαν καυσόξυλα στις αγορές του Αγρινίου και της Αθήνας.
Πριν λίγες ημέρες σε ολόκληρο τον πλανήτη τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν μουσικές περιβαλλοντολογικές βραδιές, όπως και εμείς άλλωστε εδώ στην Ελλάδα για τη σωτηρία του πλανήτη Γη. «Live earth» η ζωή του πλανήτη, SOS. Ήλθε η ώρα είπαν να κλείσουμε τις πληγές του πλανήτη. Ήλθε η ώρα είπαν να σταματήσει το κακό, αυτή η ανθρωπογενής, (κακή κατά τα άλλα) κλιματική αλλαγή πάνω στη γη.
Είμαστε εδώ όλοι εμείς απόψε να ενώσουμε την καθαρή, την στεντόρεια φωνή μας με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων για να σωθεί το περιβάλλον και αυτό πιστέψτε με είναι μεγάλη προσφορά, δεν είναι λίγο, τα πολλά λίγα κάνουν ένα πολύ κάνουν το μεγάλο το τρανό.
Είπαν πολλοί γιατί διάλεξε ο σύλλογος τα Βλυζιανά ένα έρημο χωριό για μια τέτοια εκδήλωση. Τους λέω ευθέως η γνώμη στο διοικητικό συμβούλιο προήλθε απ’ την ρήση του εθνικού μας ποιητή Σεφέρη: «Καλύτερα μ’ εξανθρωπίζει ένα έρημο χωράφι ή ένα έρημο χωριό παρά ολόκληρη ή πολύβουη Αθήνα». Και επειδή ερχόμαστε οι πιο πολλοί από την πρωτεύουσα (Αθήνα) και ήδη έχουν καεί τα γύρω δάση-όπως η Πάρνηθα- συμπληρώνει ο ποιητής: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
Εδώ λοιπόν είμαστε να βροντοφωνάξουμε Stop στον κατήφορο, Stop στην καταστροφή και είμαστε πάρα πολλοί και έχουμε δύναμη. Η φύση δεν έχει αρχηγούς δεν έχει δεσπότες, ούτε ηγεμόνες, ενεργεί αυτοποιητικά, αυτοπαράγεται, αυτοοργανώνεται, την καταστρέφουμε αλλά αρχίζει σιγά – σιγά και γίνεται καλύτερη. Η φύση και η ιστορία δεν ηθικολογούν και δεν έχουν συμπόνοια.
Πρώτοι οι Έλληνες ύμνησαν τη φύση και το περιβάλλον. Πρώτος ο Ηράκλειτος είπε «Κόσμο τόνδε τον αυτόν απάντων, ούτε τις των θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν αλλ’ ην αεί και έστι και έσται πυρ αείζωον απτόμενον μέτρα και στεννύμενον μέτρα».
(Είναι αθάνατο πυρ ο κόσμος πότε ανάβει και πότε σβήνει, και τον κόσμο δεν τον έφτιαξε ούτε κανείς απ’ τους θεούς ούτε απ’ τους ανθρώπους, υπήρχε πάντα και θα υπάρχει). Και συμπληρώνει ο Εμπεδοκλής: «Ο κόσμος δεν είναι έργο ουδενός αλλά ανάμειξη και αρμονία πολλών στοιχείων».
Και αλλού ο αρχαίος συγγραφέας μας λέει: «Και ο τόπος αυτός ούτε ανθρώπινης χειρός έργα αλλά φύσεως και οίον τας θείας πρόνοιας. Εν τούτο άλση εστί και δάση σκιερά και πλήθος ανθέων και εκεί το πάλαι ποτέ τας κατοικίας οι θεοί είχον και ήδοντο επί την θέαν των τεμπών και τω μέλει των ορνίθων. Και όταν τα πουλιά κελαηδούσαν τον κάματο των οδοιπόρων αφανίζουσι……».
Απ’ τους Έλληνες ενεπνεύσθησαν και οι Ρωμαίοι και συμπληρώνει ο Ζήνων ο Κητιεύς: «Το κατά φύσην ζην, ταυτό του κατ’ αρετήν ζην».
Το Βελανιδοδάσος είναι η γειτονιά μας στην οποία ζούμε και θα ζούμε εμείς και τα παιδιά μας και ως εκ τούτου η προστασία του είναι υπόθεση όλων μας. Η γνωστή φράση ότι «το περιβάλλον δεν μας ανήκει, το έχουμε δανεισθεί από τις μέλλουσες γενιές», περικλείει όλη τη σημασία της έννοιας «προστασία του περιβάλλοντος». Θέλω να πιστεύω ότι όλοι εμείς εδώ απ’ αυτή τη στιγμή θα συστρατευτούμε να προστατεύσουμε τα δικά μας δάση. Εδώ στην Ξηρομερίτικη γη πέρα απ’ το γεγονός του γεωμορφολογικού σχηματισμού το οικοσύστημα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι αναντικατάστατο, έχει μεγάλη οικονομική, πολιτιστική και επιστημονική αξία και αφήνω τελευταίο το θέμα της αξίας αναψυχής.
Πρέπει να αγρυπνούμε, να μην επιτρέψουμε να καταστραφούν όλα. Ο ελληνικός λαός είναι ο καλύτερος λαός, ο μεγαλύτερος, ότι αφορά τα δείγματα του στην ομαδική αρετή στη μεγαλοφροσύνη του την αυτοθυσία του και την αλληλεγγύη του.
Ο Αριστοτέλης είπε: «Οι άνθρωποι ζουν εκ της γης και των ημερών καρπών». «Οι καρποί ανήκουν σε όλους, η γη σε κανέναν», είπε και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. «Και υπάρχουν αρκετά πάνω στη γη να καλύψουν τις ανάγκες όλων δεν υπάρχουν όμως αρκετά να καλύψουν την απληστία όλων», είπε ο Μαχάτμα Γκάντι.
«Τα δάση όλο και πιο πολύ λιγοστεύουν, τα ποτάμια ξηραίνονται, τα άγρια ζώα σιγά-σιγά εξαφανίζονται και η γη μέρα με τη μέρα γίνεται φτωχότερη και πιο άσχημη», είπε ο Τσέχοφ.
Σε ανακοίνωση του Ο.Η.Ε. το 2000 πληροφορηθήκαμε ότι από το 1995 μέσα σε 5 (πέντε) χρόνια κάηκε 20% πράσινο στον πλανήτη. Δηλαδή μέσα σε 5 έτη. Καίγονται κάθε χρόνο 90.000.000 στρέμματα πράσινου πάνω στον πλανήτη. Το 20% του CO2 άνθρακα πάνω στη γη προέρχεται απ’ την αποψίλωση διαπιστώθηκε στην Ινδονησία, στη Χιλή και στην ακτή του Ελεφαντοστού.
Πριν μερικά χρόνια μια Κενυάτισσα οικολόγος η Ουανγκάρι Μααθάνι ίδρυσε μια μη κυβερνητική οργάνωση την Πράσινη Ζώνη και φύτεψε 30.000.000 δένδρα και αναβάθμισε το ρόλο της γυναίκας στη Νότιο Αφρική. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ και ακούστε τα λίγα αλλά ουσίας λόγια που της είπαν: «Η ειρήνη πάνω στον πλανήτη γη εξαρτάται απ’ την ικανότητα μας να προστατεύσουμε το περιβάλλον».
Μια σταγόνα λάδι μηχανής κάνει 25 λίτρα νερού μη πόσιμο!!! Αλήθεια πόσο ζοφερός και αποτρόπαιος θα ήταν ο τεχνοκρατικός και εμπορευματικός μας κόσμος και πόσο αχανείς θα γινόταν οι εκτάσεις της καθημερινότητας μας αν δεν υπήρχαν τα δένδρα, τα λουλούδια, το πράσινο, τα νερά, γενικά η φύση και το περιβάλλον.
Το Ξηρόμερο είναι ένας «ευλογημένος τόπος», τον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να τον διαφυλάξουμε και να τον διατηρήσουμε. Γι’ αυτό η προστασία των δασών και των καθαρών θαλασσών μας, η διατήρηση μιας καθαρής ατμόσφαιρας και η αποφυγή ρύπανσης των περιοχών μας, η ορθολογική και ενεργειακά διαχείριση των απορριμμάτων μας, αλλά και μια σειρά άλλων θεμάτων που απασχολούν την περιοχή μας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αποσπασματικά με επιμέρους παρεμβάσεις. Απαιτούνται ολοκληρωμένες πολιτικές για τον κάθε τομέα, που θα περιλαμβάνουν και την περιβαλλοντική διάσταση. Όμως καμιά πολιτική δεν πρόκειται να πετύχει αν όλοι μας δεν υιοθετήσουμε μια οικολογική συνείδηση και μια περιβαλλοντικά φιλική ανθρώπινη δράση.
Το μήνυμα είναι όλοι να σκεφτόμαστε και να δρούμε με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος, όντας μια καθημερινή πρακτική. Μια πρακτική σκέψης και δράσης που να διαπερνά κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Γιατί όσο γρηγορότερα εφαρμοστεί αυτή η στάση ζωής τόσο το καλύτερο για την φύση και κυρίως τόσο το καλύτερο για τις μελλοντικές γενιές.
Ας ελπίσουμε ότι ο φόβος της καταστροφής να γεννήσει την ελπίδα.
Και ας φωνάξουμε : «Χαλάλι σου βασιλικέ όσο νερό κι αν πίνεις γιατί εσύ το κάνεις μυρωδιά και μας το ξαναδίνεις».
(Το κείμενο εκφωνήθηκε στις 9 Αυγούστου 2007, στα Βλυζιανά Ξηρομέρου)

Οργή και θλίψη για την καμένη Μπαμπίνη

Οργή και θλίψη για την καμένη Μπαμπίνη
του Μπάμπη Τσελεπή*
Στη Mπαμπίνη το πράσινο απλωνόταν σε όλο το χωριό. Υπήρχαν παντού δέντρα, θάμνοι, φυτά. Καταπράσινη η φύση, γεμάτη ζωή. Και τώρα μετά την πυρκαγιά το χάος... Χιλιάδες στρέμματα καμένης γης, περιουσίες που χάθηκαν, άνθρωποι που έχασαν την περιουσία τους και τα σπίτια τους, σκηνές αλλοφροσύνης, οργή και πόνος για την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, είναι μόνο κάποιες εικόνες οι οποίες συνθέτουν την καταστροφή που έπληξε την Μπαμπίνη. Παντού καπνός, στάχτες και αυτή η μυρωδιά του καμένου που πνέει στον ουρανό του Ξηρομέρου. Ένας ουρανός που έπαψε να είναι γαλάζιος. Ποιος να μην δακρύσει αντικρίζοντας αυτές τις εικόνες; Ποιος να μην λυγίσει μπροστά σε αυτή την καταστροφή;
Το ιστορικό χωριό Μπαμπίνη
ένας απαράμιλλης ομορφιάς τόπος, ένα σχολείο της φύσης που μας πρόσφερε απειράριθμες στιγμές χαράς, θέας, στοχασμού, περιπέτειας και συγκίνησης, σε μια εφιαλτική μέρα έγινε κρανίου τόπος. Πρόκειται για μια καταστροφή με ανυπολόγιστες κοινωνικές και πολιτιστικές διαστάσεις, ενώ οι πρώτες περιβαλλοντικές επιπτώσεις θα γίνουν αμέσως αντιληπτές στα επόμενα χρόνια με δραματική αύξηση της θερμοκρασίας, ξηρασίες αλλά και πλημμύρες στην περιοχή.
Όλα καταστράφηκαν σε μια στιγμή. Και πίσω από όλα αυτά, γεννιέται ένα μεγάλο γιατί, το οποίο όμως θα μείνει αναπάντητο. Και εμείς οι Ξηρομερίτες οι φίλοι του περιβάλλοντος, θρηνούμε πάνω από τις στάχτες την Μπαμπίνη, που κάποτε μάγευε τους επισκέπτες της. Αυτή την ομορφιά ζήλεψαν κάποιοι και αποφάσισαν να την εξαφανίσουν μια για πάντα.
Οι κάτοικοι που γλίτωσαν από θαύμα τα σπίτια τους από την μεγάλη φωτιά που ξέσπασε τέλη Αυγούστου, το μόνο που έχουν να ελπίζουν τώρα είναι τα αντιπλημμυρικά έργα που πρέπει να γίνουν με σκοπό την αντιμετώπιση περαιτέρω προβλημάτων. Οι παρυφές του βουνού που περιβάλλουν το δημοτικό διαμέρισμα έχουν καεί ολοκληρωτικά και για τον λόγο αυτό υπάρχει φόβος για πτώση λάσπης και βράχων, με την έναρξη των βροχοπτώσεων. Ο κίνδυνος για πιθανές πλημμύρες είναι ορατός καθώς το βουνό γύρω γύρω έχει καεί και τα δέντρα δεν μπορούν πλέον να συγκρατήσουν το νερό.
Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, όμως εμείς που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ σας κοιτάζουμε κατάματα και σας λέμε μέσα από την ψυχή μας ότι δεν θα σας εγκαταλείψουμε και ότι θα μας βρουν μπροστά τους όλοι εκείνοι που θέλησαν να καταστρέψουν το περιβάλλον.
Εδώ ήλθαμε να ενώσουμε τη φωνή μας με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη γη που ξεκίνησαν στις αρχές του καλοκαιριού με το σύνθημα «live earth»: η ζωή στον πλανήτη. Και εμείς εδώ λέμε stop στον κατήφορο stop στην καταστροφή. Και πιστεύω είμαστε πολλοί. Να φανταστείτε ένας μόνο άνθρωπος 20 ετών, ο Μέγας Αλέξανδρος, μεγάλωσε τον γνωστό τότε κόσμο και τον πήγε ως τον Σιρ Ντάρια και στην Καρθία. Και ο πατέρας του ο Βασιλιάς Φίλιππος έδωσε πλούτον «ανενδεή» πάρε ότι θέλεις είπε στον Αριστοτέλη να του περιγράψεις τα φυτά και τα ζώα.
Η σχέση των φίλων του περιβάλλοντος με την κοινωνία ελέγχεται από τα αντανακλαστικά τους για να συμμετέχουν στα μεγάλα προσκλητήρια. Χαίρομαι που στο προσκλητήριο μας ανταποκριθήκατε τόσοι πολλοί. Καλούμε όλους τους Συλλόγους της περιοχής μας καθώς επίσης κάθε Ξηρομερίτη να βοηθήσει με κάθε μέσον τους ανθρώπους αυτούς που ζουν τις τραγικότερες στιγμές της ζωής τους. Τους καλούμε να δείξουν έμπρακτα την αγάπη και την αλληλεγγύη τους τις μέρες αυτές που έχουν την ανάγκη μας.
Τούτος εδώ ο περιβαλλοντολογικός σύλλογος της Βελανιδιάς, έχει μεγαλύτερη αξία, όσο ποτέ άλλοτε, για να ευαισθητοποιήσει τους συμπατριώτες μας για να προστατευτεί και να σωθεί το περιβάλλον και όχι απ’ τους νόμους βέβαια, γιατί νόμοι υπάρχουν αλλά είναι «σαν το ξίφος, τα κόβουν όλα, δεν λύνουν όμως τίποτα!».
Επίσης παράλληλα με τις προσπάθειες που πρέπει να γίνουν από το κράτος για την αποκατάσταση των πληγέντων, υπάρχει και το αίτημα για την τιμωρία των εγκληματιών που θέλησαν να κάψουν όχι μόνο δάση και περιουσίες, αλλά και ανθρώπους. Και θα μας εξαναγκάσουν να ορκιστούμε στους άγραφους νόμους και αυτούς δεν πρέπει να τους παρουσιάζουμε, όπως έλεγε και ο Περικλής στην αρχαία Ελλάδα: «Νόμοι άγραφοι όντες αισχύνην ομολογουμένως φέρουσι» διότι όταν παραβιάζουμε τους άγραφους νόμους φέρνουν μεγαλύτερη ντροπή απ’ τους γραπτούς αντίστοιχους.
Απαιτείται άμεσα η καταγραφή των ζημιών, η αποζημίωση όσων επλήγησαν από την καταστροφή του φυτικού τους κεφαλαίου, η οικονομική ενίσχυση των βοσκών που βοσκούσαν με τα ζώα τους στην περιοχή και τώρα θα αναγκαστούν να αγοράσουν τροφές με μεγάλο κόστος και η άμεση υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων. Την ώρα λοιπόν, που ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί πάνω στα αποκαΐδια και στις στάχτες τον καμένο της φυσικό πλούτο, είναι ανάγκη να υπάρξει συνολική στρατηγική, με συγκεκριμένα μέτρα για ολόκληρη την επικράτεια, σχετικά με την αντιμετώπιση των πυρκαγιών και την αποκατάσταση των καταστροφών που αυτές προκαλούν. Και οι Μπαμπινιώτες διεκδικούν από την Πολιτεία να είναι ειλικρινείς στις προθέσεις της και να αντιμετωπίσει ισότιμα όλους τους πολίτες, όσον αφορά στην αποκατάσταση των ζημιών και την καταβολή των σχετικών αποζημιώσεων.
Είμαστε σίγουροι ότι οι κάτοικοι της Μπαμπίνης θα συνεχίσουν να δίνουν όλη τους την ψυχή στην δύσκολη φάση της επούλωσης των αμέτρητων πληγών που άφησαν πίσω τους οι φωτιές. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές χρειάζεται η εγρήγορση και επαγρύπνηση όλων μας, προκειμένου να διαφυλάξουμε ότι έχει απομείνει από τα πολύτιμα δάση μας και το περιβάλλον, πολύτιμα αγαθά για την ζωή όλων μας, την ζωή των παιδιών μας.
(* Το παρόν κείμενο εκφωνήθηκε στην εκδήλωση 21/10/07, στην Μπαμπίνη)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Θαυμάστε έναν οκτάχρονο πιτσιρικά, θαυμάστε ένα ταλέντο στο χορό, από το Δημητρούκειο Δημοτικό Σχολείο στο Καραϊσκάκη Αστακού.


ΒΙΝΤΕΟ: FOTO ART ANGELOS, ΤΟΠΟΣ: ΓΙΟΡΤΗ ΛΗΞΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009.
Ο 8χρονος πιτσιρικάς του βίντεο δίνει τα «ρέστα» του, στο Δημητρούκειο Δημοτικό Σχολείο στο Καραϊσκάκη Αστακού και δείχνει ότι είναι μεγάλο ταλέντο στο χορό και μάλιστα από πολύ μικρός! Αν συνεχίσει έτσι, είμαστε σίγουροι ότι θα ξεπεράσει και το Τραβόλτα και το Ρουβά. Μπράβο μικρέ…
Πηγή: http://xiromeronews.blogspot.com/