Δημήτρης Παπαποστόλου: Ένας Μαέστρος της μπάλας και της μουσικής σκηνής

 Από αριστερά όρθιοι: Ντόκας, Γ.Παπαδόπουλος (Γάλλος), Μπάθας Δημ., Σταρακάς, Σ.Καρποδίνης (Προπονητής), Δρόσος, Παπαποστόλου, Μήτσου, Μπριάνης, Καλύβας.

Από αριστερά καθήμενοι: Τσεμπερλής, Κουτσογιάννης, Σταμάτης, Τσαμπάς, Γεντέκης, Τεμεκονίδης.

Από αριστερά: Καλύβας, Γ.Παπαδόπουλος (Γάλλος), Κουτσογιάννης, Παπαποστόλου, Ζαρκαβέλης, Μπάθας Χρ., Νικολάου, Μπάθας Δημ., Δρόσος, Μήτσου, Μπαρχαμπάς.

Γράφει ο : Βασίλης Σταρακάς,

Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού

Μεγάλος πια τώρα πολλές φορές ξαναγυρίζω με νοσταλγία στις ανέμελες εφηβικές εποχές των μαθητικών θρανίων με τις πολλές φιλίες μου. Φιλίες άδολες, ευχάριστες, έμπιστες και άσβεστες από το χρόνο. Κάποιες στιγμές μάλιστα χαλάρωσης μου αρέσει να φέρνω στο μυαλό μου και την πατρική γειτονιά του καθενός με τα διάφορα χαρακτηριστικά της κάνοντας νοερά σεργιάνι σε αυτές, έστω και εάν οι εικόνες είναι «θαμπές». Γειτονιές ανθρώπινες, που η αυλή κάθε σπιτιού ήταν γεμάτη με τενεκεδένιες γλάστρες πνιγμένες στα λουλούδια και τους βασιλικούς.....

            Αναφέρομαι στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60 που οι δρόμοι κάποιων ντόπιων εφήβων είχαν ήδη διασταυρωθεί σε ένα ιστορικό χώρο της πόλης μας: Στο προαύλιο των Παπαστράτειων Εκπαιδευτηρίων όπου λειτουργούσε το μοναδικό 8τάξιο γυμνάσιο αρρένων στο Αγρίνιο. Δίπλα, το αντίστοιχο θηλέων καθώς και το 5^ο δημοτικό, ενώ ένα φράχτης χώριζε το σχολικό συγκρότημα από το δημοτικό πάρκο.

            Με πραγματική συγκίνηση αναφέρω μερικούς από αυτούς τους φίλους συμμαθητές: Χριστόφορο Θεοδωρόπουλο – Τάκη Ράφα – Θανάση Αυγούλη – Θανάση Τζωρτζόπουλο – Κώστα Σταμούλη – Αδερφούς Τρομάρα – Βασίλη Σιάσσο – Μήτσο Μπάθα – Θεόφιλο Ντόκα – Κώστα και Βασίλη Πάστρα – Γιάννη και Θύμιο Καρκαντζό – Σωτήρη Κατσίμπα – Μίμη και Νίνο Πετρόπουλο – Αριστείδη Τσερπέλη – Κώστα Ζαφαράνα – Χάρη Παπαϊωάννου – Κώστα Τσάκαλο – Μπάμπη Τσελεπή – Νικηφόρο Τσώρη – Θόδωρο Σταμάτη – Πατέλο Στράτο – Νίκο Γερμανό – Θανάση Πετρόπουλο – Κώστα Κωστούλα – Κώστα και Χρίστο Σούκη – Καζάζη Γιώργο – Ντζόκα Δημήτρη – ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ.

            Την εποχή αυτή μια ομάδα από τους παραπάνω φίλους με κοινά νεανικά ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα για τον «βασιλιά των σπορ» δηλαδή το ποδόσφαιρο, το οποίο εξασκούσε πάνω μας μια ιδιαίτερη γοητεία, δώσαμε ραντεβού – που κράτησε χρόνια – σε έναν ένδοξο Αγρινιώτικο  χώρο: Στο γήπεδο του φιλεκπαιδευτικού μας συλλόγου του ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΥ. Φιλοδοξία μας να υπηρετήσουμε και εμείς όταν έρθει η κατάλληλη ώρα αυτό το σωματείο που με τόση αγάπη και λατρεία περιέβαλλαν οι συμπολίτες μας. Η κοινή μας πορεία λοιπόν στην υπεράσπιση αυτής της ΙΔΕΑΣ, πορεία δύσκολη και απαιτητική, γιατί εκτός από την καθημερινή άθληση απαιτούσε πειθαρχία, αλληλεγγύη, ομαδικότητα, με φυσικό επακόλουθο κάποιες φιλίες να γαλβανιστούν περισσότερο και να στερεωθούν ακόμα πιο γερά.

            Μια από αυτές τις ξεχωριστές και αληθινές φιλίες μου, είναι και του ΔΗΜΗΤΡΗ, του Τάκη για μας τους κοντινούς, που μας κάνει περήφανους η φιλία του διασημότερου νεαρού ποδοσφαιριστή και αθλητή στίβου την εποχή αυτή, αλλά και του εκκολαπτόμενου μουσικού: Του ΤΑΚΗ ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ. Ο Παναιτωλικός είχε ανάγκη τότε από νεαρούς καταξιωμένων οικογενειών της πόλης μας, γιατί υπήρχε μια προκατάληψη εναντίων του ποδοσφαίρου και των ποδοσφαιριστών, όχι μόνο από την «ανώτερη τάξη», αλλά και από μερίδα καθηγητών. Εξαιρώ βέβαια τον τότε πρόεδρο του Παναιτωλικού και καθηγητή μας Γιάννη Καραβάνα και τους καθηγητές μας με τα προχωρημένα μυαλά κκ Κώστα Τριανταφυλλίδη και Γρηγόρη Κωσταρά (λέτε να τα γράφω αυτά που στα μαθήματά τους είχα εξασφαλισμένη – χαριστικά – τη βάση;).

            Την περίοδο αυτή είχαμε συμπαίκτη για ένα μικρό χρονικό διάστημα και τον αδελφό του Τάκη, νυν αιδεσιμότατο πατέρα Σπυρίδωνα Παπαποστόλου. Με τον Τάκη μας έχουν δέσει πολλές εμπειρίες όχι μόνο από το ποδόσφαιρο αλλά και από τον στίβο όπου τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω διακοπής του ποδοσφαίρου πηγαίναμε στο άλλο μεγάλο αθλητικό και πολιτιστικό σωματείο της πόλης μας την Γ.Ε.Α όπου αποτελούσαμε μέλη του τμήματος στίβου. Ο Τάκης δεν ήταν μόνο ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής αλλά και ένας μεγάλος αθλητής στίβου σε αρκετά αγωνίσματα όπως άλματα, ταχύτητες, στα οποία άνετα θα μπορούσε να κάνει καριέρα. Η αγάπη του όμως ήταν το ποδόσφαιρο έτσι έδωσε μεγαλύτερο βάρος σε αυτό.

            Ο Παναιτωλικός ξεκίνησε την προετοιμασία για την περίοδο 1961- 62 με έναν μεγάλο προπονητή, τον Ιταλό Λουίτζι Ροσελίνι ο οποίος είχε αναλάβει και την εκπαίδευση της εφηβικής ομάδας. Πολύ γρήγορα ο προπονητής αυτός εκτίμησε τα πλούσια προσόντα του Τάκη και με την έναρξη του πρωταθλήματος τον προώθησε στην ανδρική ομάδα όπου του έδωσε μια θέση στην 11δα. Τότε κάποιοι παίκτες του Παναιτωλικού όπως οι Τζάνης – Ακριτίδης – Ροκος – Μητσου – Γαλλος – Μπάθας αποτελούσαν για μας τους μικρότερους τα ινδάλματά μας, και ξαφνικά ο Τάκης, ένα αμούστακο παιδί, έγινε συμπαίκτης τους.

            Τον επόμενο χρόνο ήρθε ένας άλλος δάσκαλος προπονητής, ο Σωτήρης Καρποδίνης, που στα χέρια του ο Τάκης Παπαποστόλου αναδείχτηκε ένας εκ των κορυφαίων ακραίων επιθετικών του Παναιτωλικού μας που φόρεσαν την κίτρινη φανέλα με το νούμερο 11, αλλά και ένας πολύ σημαντικός σκόρερ. Μερικά από τα κυριότερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του ήταν η ταχύτητα και τα φαρμακερά του σουτ – και με τα 2 πόδια. Έπαιζε με το κεφάλι ψηλά και μελετούσε σωστά το χώρο και τη κάθε φάση. Με την άριστη επαφή που είχε με την μπάλα και την ταχύτητά του αναδείχτηκε σε έναν άριστο ντριμπλέρ και πάντα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλο αμυντικό. Ένα άλλο δυνατό του σημείο ήταν το ύψος και η αλτικότητά του που τον έκαναν ακαταμάχητο και στο ψηλό παιχνίδι. Ο Τάκης, ένας ψηλός νεαρός με πολύ συμπαθητική εμφάνιση, με σωστές αναλογίες και ωραίο καλογυμνασμένο σώμα είχε μια πληρότητα στο παιχνίδι του. Άνθρωπος με ηθικές αξίες, πολύ καλλιεργημένος και ευαίσθητος, εξέπεμπε μια αύρα στα αποδυτήρια και πραγματικά τα αναβάθμιζε, γι αυτό τον αγαπούσαν μικροί και μεγάλοι.

            Παράλληλα με τα παραπάνω αθλήματα ο Τάκης ήταν και πολύ καλός παίκτης του Μπάσκετ και του Βόλεϊ. Όταν είχαμε ελεύθερες ώρες ή «κενά» στο Γυμνάσιο, ό Τάκης ξεδίπλωνε το ταλέντο του και στα δύο αυτά αθλήματα στο γήπεδο της Γ.Ε.Α. που ήταν στο τέρμα της Παπαστράτου απέναντι από την Ταβέρνα – Ψησταριά των αδελφών Σαράτση.

            Στο αγώνισμα όμως που διέπρεψε, ήταν στο άθλημα των «αιθέρων», δηλαδή στο άλμα επί κοντώ. Ένα νέο αγώνισμα τότε για τον νομό μας, πολύ εντυπωσιακό και πάρα πολύ δύσκολο, αφού  έπρεπε να συνδυάσεις ταχύτητα, δύναμη και τεχνική. Στους σχολικούς περιφερειακούς αγώνες στο Μεσολόγγι είχε πάντα εξασφαλισμένο το μετάλλιο. Με τη Γ.Ε.Α. αναδείχθηκε και πρωταθλητής Δυτικής Στερεάς. Ήταν πραγματικά ένας υπεραθλητής. Δεν γράφω κάτι που μου είπαν ή άκουσα, αλλά αυτά που έζησα από κοντά.

            Τέλος της ποδοσφαιρικής σαιζόν 1965-66 ο Τάκης άφησε το Αγρίνιο και έφυγε για σπουδές στην Αθήνα. Γυμναστική ακαδημία, Εθνικό ωδείο για Ευρωπαϊκή και Βυζαντινή μουσική. Τελικά το ταλέντο και το πάθος για τη μουσική που έκρυβε μέσα του και από μικρός καλλιεργούσε, τον παρέσυρε για σπουδές στην Αθήνα εγκαταλείποντας όλες τις άλλες δραστηριότητές του, και αφοσιώθηκε σε αυτή. «Ακολούθησα αυτό που μου γέμιζε την ψυχή» μου είχε πει. Σαν συνθέτης, μαέστρος και ερμηνευτής αναγνωρίστηκε ως ένα μουσικό ταλέντο διεθνούς ακτινοβολίας. Μέσω των έργων του το Αγρίνιο και η χώρα μας «ταξίδεψαν» και προβλήθηκαν αμέτρητες φορές στο εξωτερικό.

            Έργα του, όπως η μελοποίηση του υπέροχου ύμνου του Αποστόλου Παύλου «Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ  εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων … η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει», που πολλές φορές αναφέρεται ως ο ύμνος των ύμνεων, είχαν διεθνή απήχηση.

            Ένα άλλο από τα ποιο δημοφιλή έργα του, με διεθνή απήχηση, που δείχνει την προσωπικότητα του μεγάλου μουσικού, είναι η θαυμάσια σύνθεση της «Ραψωδίας του Αέναου» που τόσο λαμπρά φωτίζει την αιώνια διαδρομή του ανθρώπου προς τον τελικό προορισμό του που δεν είναι άλλος με ένα πέταγμα σαν αστραπή η ψυχή του να βρεθεί στα άστρα.

            Ο Τάκης έγραψε πολλά έργα εκκλησιαστικής πολυφωνικής μουσικής. Δέχθηκε πολλές διακρίσεις – πάντα με ταπεινοφροσύνη – τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Διακρίσεις που μόνο ένας ΜΟΥΣΟΥΡΓΟΣ απολαμβάνει.       Έγραψε επίσης και τον ύμνο του ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΥ μας που τον αποδίδουν αρμονικά ο ίδιος, μαζί με ένα υπέροχο σύνολο μουσικών. Μέσα σε τέσσερις στροφές τα λόγια του με πολύ συναίσθημα εκφράζουν πιστά την 90χρονη ένδοξη ιστορία του φιλεκπαιδευτικού και κοινωνικού μας σωματείου που για πολλά χρόνια οι αγώνες της Κυριακής αλλά και οι άλλες συχνές κοινωνικές εκδηλώσεις του αποτελούσαν για όλες τις κοινωνικές τάξεις και ηλικίες τη μοναδική τους διασκέδαση και ψυχαγωγία. ( στις 9/3/2015 γιορτάσαμε τα 89 περήφανα χρόνια από την ίδρυσή του). Είναι ένας ύμνος με πνοή, ένας ύμνος που συγκινεί αφάνταστα την οικογένεια του Παναιτωλικού, χωρίς τις πολεμικές ιαχές των άλλων συλλόγων. Είναι πραγματικά ένας πολιτισμένος ύμνος, μια μεγαλοπρεπή σύνθεση.

            Είναι γνωστό σε όλους βέβαια ότι ο Τάκης υπήρξε ένας εκ των ιδρυτών του συλλόγου των εν Αθήναις Αγρινιωτών και ένας εκ των ιστορικών προέδρων του, όπως και οι Τάκης Τζίμας, Λευτέρης Παλαμάς και Γιώργος Παπαϊωάννου. Ακόμη, ο Τάκης ήταν ο εμπνευστής του περιοδικού του ίδιου συλλόγου «Ρίζα των Αγρινιωτών».

            Κλείνω με μια δήλωσή του: «Ο Παναιτωλικός έχει τεράστια ιστορία για την Ελλάδα έστω και αν αυτή δεν αφορά τίτλους και διακρίσεις. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτά. Ας μάθουν όλοι ότι είναι το πρώτο και μοναδικό σωματείο που από την ίδρυσή του λειτούργησε νυχτερινές σχολές ισότιμες του Δημοσίου για 44 χρόνια. Είναι ένα σωματείο καταξιωμένο από τον όγκο και την ποιότητα των φιλάθλων του. Και κάτι ακόμη. Το Αγρίνιο από τα καπνά και τον Παναιτωλικό έγινε γνωστό. Τα συγχαρητήριά μου στη σημερινή διοίκηση και τον πρόεδρο του Παναιτωλικού μας που με τη σοφή καθοδήγησή τους δημιούργησαν ένα αξιόμαχο, ένα ηθικό και πρότυπο ποδοσφαιρικό σωματείο που θαυμάζεται από όλη τη φίλαθλο Ελλάδα»

Βασίλης Σταρακάς,

Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού